Het was een filmjaar van overgehypte titels, persvoorstellingen, films die wel erg bot werden afgeslacht en vernieuwde filmervaringen. Net als vorig jaar vond ik het erg lastig de beste titels op een rijtje te zetten, met als resultaat een lijstje van 25 films. Titels waarvan ik nou vind dat ze boven de rest uitsteken. De eerste vijftien heb ik al dagelijks gedeeld via Facebook. Dat was bedoeld als opbouw. En als experiment. Zou het überhaupt zijn opgevallen dat ik een aanloop nam naar de top tien…? Om toch ook nog even die films extra te benadrukken – er zitten nogal wat ondergeschoven gevallen bij – zullen die ook nog op een rijtje worden gezet. Maar voor het zover is, eerst nog wat zijgedachtes…
4D IN 3D
Wat hebben Peter Konijn, Avengers: Infinity Wars, The Meg en Aquaman met elkaar gemeen? Deze vier films heb ik in 4D gezien, soms ook nog eens met 3D-brilletje. Een ongekend spectaculaire ervaring, elke keer weer. Hoewel mijn lichaam geneigd werd iets anders te zeggen – zeker mijn rug en nek – zijn blockbusters nu echt achtbanen die je door elkaar schudden.
ONTERECHT AFGEMAAKT IN DE PERS
Ik wil een hele grote lans breken voor The Meg. Nee, het is geen meesterwerk. Maar kom op, zo slecht is hij nou ook weer niet. Ik was verrast door alle negatieve beoordelingen, alsof dit een serieuze haaienfilm zou moeten voorstellen. Kennelijk is de ironie van deze titel de critici ontgaan. Ach, ik vond hem zeer onderhoudend. Grappig, spannend, benauwend, en natuurlijk is er Jason Statham.
ZO GOED WAS HIJ ECHT NIET
Kan iemand mij uitleggen waarom Hereditary zo is opgehemeld? Oké, de start is sterk, de beelden en muziek hallucinair, maar… wie is nou eigenlijk de protagonist? Waarom wordt alles in een samengepropt eind haastig uitgelegd? En… waar heb ik eigenlijk naar gekeken? Iedereen riep deze titel uit tot beste horrorfilm in jaren. Ik zag zelf vooral een pretentieuze horror die ontspoort en eindigt als lelijk wrak.
DE BESTE SCÈNE
Bovengenoemde film heeft wel één ding goed gedaan: de kopscène. Ieder die deze titel heeft gezien weet waar ik het over heb. Tja. Je moet wel je hoofd erbij houden, natuurlijk. Alleen al die paar seconden zijn wellicht de moeite waard om Hereditary tóch even te kijken.
DE EERSTE VIJFTIEN
Bij deze…
11. The Man Who Killed Don Quixote
15. Phantom Thread
16. The Happy Prince
17. Isle of Dogs
18. Den Skyldige
20. Western
21. Tag
22. Redbad
23. Der Hauptmann
24. The Rider
25. Jurassic World: Fallen Kingdom
FILMBEKEKEN TOP 10 VAN 2018
Mag ik tromgeroffel??
Ja, ik weet dat het niet echt een waarheidsgetrouwe weergave is, historische gezien, van de band. Bohemian Rhapsody komt wél binnen. En zeg nou zelf, die eindscène, met het Live Aid concert, dat is gewoon meesterlijk. Rami Malek speelt zanger Freddie Mercury alsof het de normaalste zaak van de wereld is, ik hoop dat dat beloond zal worden.
Hoe ontluikende homoseksualiteit subtiel en gevoelig aan te kaarten. Call Me By Your Name is een ontroerend coming of age drama waarin Elio ontdekt gevoelens te hebben voor de veel oudere Oliver. De seks sluimert, de liefde bloeit op.
BAM! Als een knallend schot komt Revenge binnen. Het verhaal (meisje wordt verkracht, voor de dood achtergelaten en neemt wraak) is zo oud als de weg naar Rome, Coralie Fargeat injecteert de plot met hypernerveuze muziek en een badass heldin. Om maar niet de horrorscènes te vergeten, waarin het bloed aantrekkelijk glanst. Ik hoop echt héél erg dat we snel meer van Fargeat kunnen verwachten. Oh, en weet iemand misschien waar ik de DVD kan kopen…?
Ja, ook deze remake van Suspiria is op den duur onnovolgbaar. Maar hier wordt het goedgemaakt met een waanzinsfeer om “U” tegen te zeggen. Als Susie Bannion wordt aangenomen op een prestigieuze dansschool, weet ze niet dat hier een macaber geheim verborgen wordt gehouden. Iets met heksen en zwarte magie. Tijdens de over de top finale barst de gekte los.
Damien Chazelle en Ryan Gosling flikken het hem weer met First Man. Maar dit is de film van Claire Foy, die na een eerdere miskleun bewijst een van de betere actrices van haar generatie te zijn. Intussen wordt de spanning voor de maanmissie opgevoerd. En laat Chazelle de maanlanding op verbluffende wijze tot leven komen.
Van het begin tot het gruwelijke middenstuk en dramatische einde heb ik met ingehouden adem naar Utoya gekeken. Zelden was een onzichtbare schutter zo eng, een doodscène zo intens pijnlijk, en een film zo doordringend. Het is een vuist die hard en langzaam in je gezicht ramt en waarvan je de échte pijn pas naderhand voelt. Misschien is het ietwat exploitief, deze keiharde thriller heeft keiharde indruk gemaakt.
Regisseur Panos Cosmatos is jaren na zijn benevelende debuut Beyond the Black Rainbow terug. En hoe. Nicolas Cage neemt wraak op een groepje Jessus Freaks die zijn dierbare Mandy hebben vermoord. De uitwerking van Mandy is gestoord. Krankzinnig. Een trip. Origineel. Het product van een buitenissige geest. Er is godbetert een scène met Cage in een kettingzaagduel. Wat wil je nog meer?
De producers vonden Annihilation te heftig voor de bioscopen en trokken zich terug. Netflix was wél geïnteresseerd. Terecht. Een groep vrouwen trekt een woud in waar een buitenaards schip is neergestort, en komen een wereld binnen waar de natuurwetten niet meer gelden. Denk aan de mythische monsters van Lovecraft, doe hier nog een scheutje aan filosofische vraagstukken bij, en de nieuwe cultscifiklassieker is geboren.
Eén van de grootste Aanstelsters uit de popwereld die de hoofdrol vertolkt in een Grootse muziekfilm. Oh, en Bradley Cooper regisseert. En acteert. Tuurlijk jongens. Droom lekker verder. Met die houding zat ik in de bioscoopzaal, om overrompelt te worden door A Star Is Born. Lady Gaga kan acteren? En weet zelfs te ontroeren? Cooper houdt als regisseur de teugels strak vast en heeft met Gaga en onweerstaanbare chemie. Samen zijn ze een koppel, waarvan de ene helft een neerwaarste spiraal inzet, en de ander juist opklimt als superster. Het einde is voorspelbaar, ik hield het niet droog.
Niemand die ik over Fahrenheit 11/9 vertel, heeft de documentaire gezien. Oké, prima. Ik vind het echter schokkend dat deze titel nauwelijks wordt genoemd in eindejaarslijstjes. Michael Moores vervolg op Fahrenheit 9/11 belicht de kandidaatschap van Donald Trump. Hoe de megalomane, narcistische clown aan de macht kwam, en wat voor skeletten er in zijn kast liggen. Waarom, vraag ik mij af, is hij met zoveel dingen weggekomen? Het antwoord is eenvoudig: wij lieten hem ermee wegkomen. Of beter gezegd, het Amerikaanse volk. We krijgen ook nog even te zien dat “democratie” eigenlijk gewoon een lachertje is, en dat Trump meer iets voelt voor een dictatuur. Mocht je deze documentaire nog niet hebben gezien: ga hem kijken.
Mandy vind ik zelf een zeer verrassende keuze, want ik vond het verschrikkelijk. En geloof mij, ik ben best fan van films die “out there” zijn. Call Me By Your Name staat bij velen in de top 10, en dat vind ik juist één van de meest overrated films van het afgelopen jaar. “Ik ben jong en de liefde van m’n leven verdwijnt”… boehoe… get over it 🙂
hahaha, Mandy was niet eens “out there”, het was één grote uitgerekte “het kan mij niets schelen waar we zijn” trip 😉
Een interessante lijst met een aantal titels die ik zelf misschien in andere jaren ook in m’n top 10 zou hebben staan. Fahrenheit heb ik wel gezien en die was erg indrukwekkend, eentje waar ik uiteindelijk wel even stil van was. Utoya komt in vele lijsten voor en heb ik niet gezien, dus die moet ik echt komend jaar nog gaan bekijken.
De beste wensen voor 2019!
Wat fijn om First Man op je lijst te zien! Een film die van mij veel meer waardering en lof mag krijgen, toch maar weinig mensen hebben hem in hun lijst staan. Zelf was ik ook erg onder de indruk van A Quiet Place, die ook gezien?
dank voor je reactie! 🙂 a quiet place heb ik zeker ook gezien, maar die maakte net niet genoeg indruk voor deze lijst. dan had ik er een top 30 van moeten maken 😉