De trailer van Hereditary kondigt aan dat deze film van dezelfde makers is als van The Witch, een van mijn favoriete horrorfilms. Ari Aster, maker van Hereditary, heeft alleen niets met The Witch te maken. De cast evenmin. Dus, wie vormt de link tussen deze twee titels? Beau Ferris. Je weet wel. De “Associate producer” van Hereditary en assistent-regisseur van The Witch. Verder is het een volstrekt ander team. Toch een beetje misleidend. Hereditary heeft een hallucinerend beginshot dat het publiek een claustrofobische wereld inzuigt: de camera zoomt in op de slaapkamer van een miniatuurhuisje.

Er ligt een jongen te slapen, Peter. De deur gaat open, er komt een man binnen. Dit is Steve, de vader van Peter. Steve is getrouwd met Annie, wiens moeder in het begin van de film is overleden. Gezien de complexe band met haar moeder worstelt Annie met het rouwproces, intussen gaat iedereen zijn eigen gang en kabbelt Hereditary voort. Ik vraag mij af waar de horror zit als Aster bruusk een scherpe bocht neemt en het publiek in het gezicht stompt. Hij levert één van de beste horrorscènes ooit af en geeft de plot een venijnige tik. Erg spannend en heftig, maar waarom gebeurt dit in godsnaam? Deze vraag blijf tergend lang onbeantwoord.

Hereditary is, als je er feitelijk naar kijkt, eerder een familiedrama met een horrorjasje. Aster wil in de eerste plaats het drama van zijn personages uitwerken, laten zien hoe ze van elkaar vervreemd raken, het gezin wordt verscheurd. Hij schakelt van perspectief,  gooit het gezin in een poel van ellende, gaat van de ene miserabele situatie naar de ander. Gaat het om het schimmige verleden van oma? De weggestopte trauma’s van moeder? Over de zoon die een afschuwelijk ongeluk heeft veroorzaakt? Hereditary heeft een benauwende atmosfeer, de spanningsboog verslapt als Aster zich concentreert op de trauma’s waaronder de familieleden gebukt gaan. De film voelt op deze momenten als een achtbaan die zonder bestuurder doordendert.

in de scène waar peter zijn neus breekt ramde acteur alex wolff daadwerkelijk zijn hoofd op het tafelblad

Pas helemaal op het eind worden de vragen – een soort van – beantwoord. Aster propt zoveel mogelijk informatie in de finale om de stukjes in elkaar te laten klikken. Genoeg om de meest prangende vragen van antwoorden te voorzien. Want antwoorden, daar doet Aster summier aan. Liever werpt hij met veel bombast juist meer vragen op. Fijn voor kijkers die houden van een pretentieus mysterie, frustrerend voor horrorliefhebbers die meer willen dan “dan mag je zelf invullen.”

Ari Aster/Toni Collette en Alex Wolff