Mijn plan was een masterclass van Mick Garris te bezoeken, ik bleek een dag te laat te zijn. Dan maar weer eens een bioscoopbezoek. Mijn voorkeur ging uit naar Aus dem Nichts, op het laatste moment veranderde ik mijn keuze naar The Rider. Zo’n titel die drijft op thema, sfeer en personages. Een film die gaat over een cowboy die na een ongeluk niet meer mag rodeorijden. Dit was de première en de film werd ingeleid door een filmjournaliste. Dat kan leuk zijn, alleen was het wel erg warm in de zaal en wist het “enthousiasme” van de spreekster niet echt mijn aandacht te trekken. 

Neorealisme, de western ontdaan van al zijn glorie, andere filmers die zich in dit genre begeven, het zal allemaal wel. Vertoon nu maar gewoon de film.

The Rider gaat uit van een eenvoudig gegeven: Brady Blackburn heeft een bijna fataal ongeluk gehad bij de rodeo en mag niet meer paardrijden. Dat is net als een schrijver zijn pen afpakken: een lastige, zo niet onmogelijke situatie. Brady begrijpt heus wel dat hij speelt met zijn leven als hij paardrijdt, maar wat moet hij dan? Zoiets gaat natuurlijk knagen. Deze worsteling is in elke scène te voelen en regisseuse Chloé Zhao spint hieruit een rode draad. Hieruit vertakken zich weer andere verhaallijnen met bijbehorende bijpersonages. Zo is er ook de introverte vader van Brady, die een voorliefde heeft voor drank en gokken, en Bradys autistische zusje Lilly die weigert een BH te dragen. We zijn getuige van een veiling, hoe Brady een nieuw paard koopt en langsgaat bij zijn vriend Lane Scott. Die heeft ook een rodeoongeluk  gehad en zit nu in een rolstoel. 

het ongeluk in de film is brady in het echt overkomen. dit vormde de inspiratie voor the rider

Terwijl The Rider zijn publiek meeneemt door de cultuur van de cowboywereld, wordt Bradys verlangen om verdorie weer eens paard te rijden steeds groter. Hij kan dan niet meedoen aan rodeo, hij kan wel paarden temmen, op ze zitten, ze trainen. Hij bloeit zichtbaar op als hij met paarden bezig kan zijn. Zoals hij ze behandelt, tegen ze fluistert, ze liefdevol streelt, hier is sprake van een bijzondere band tussen mens en dier.

Hoe mooi Zhao alles ook op beeld weet te zetten, ik zat wel nog te wachten op één scène, die ik zo tegen het einde kreeg. Het waren maar een paar tellen, maar dan wel emotionele tellen. Een stukje intiem contact in een machowereld, waarin de personages hun pantsers lieten vallen en zonder een woord te zeggen “ik hou van je” zeiden.

Chloé Zhao/Brady Jandreau en Tim Jandreau