Sylvana Simons: demon of diva

Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel

Net als heel veel Nederlanders met mij kreeg ik spontaan kramp in mijn tenen als Sylvana Simons op tv verscheen. Ik heb het dan niet zozeer over die vermaledijde discussie over Zwarte Piet, maar Simons’ houding. Afstandelijk, betweterig, gepikeerd. Van de week ben ik via een lezer gewezen op een documentaire over Simons. Volgens regisseuse Ingeborg Jansen wordt de activiste op zowel sterke als kwetsbare momenten gefilmd. De documentaire is, als ik de berichten mag geloven, wisselend ontvangen, zo zou deze documentaire te mild zijn geweest. Tijd om dat eens zelf te beoordelen. In anderhalf uur wordt Simons gevolgd naar de gemeenteraadsverkiezingen. 

Lees verder “Sylvana Simons: demon of diva”

Bankier van het Verzet

Zoveel sterren geven de lezers aan deze film

Zowel Jacob Derwig als Joram Lürsen mochten voor hun inspanningen met Bankier van het Verzet een Gouden Kalf in ontvangst nemen. De film was genomineerd voor twaalf van die Kalveren en wist er vijf van te verzilveren. Derwig vind ik een goed acteur. Net als Barry Atsma. Ook Pierre Bokma doet mee. En Lürsen weet hoe hij een film moet regisseren. Dus… dit zou een schot in de roos moeten zijn. Toch? De broers Walraven en Gijs van Hall zijn bankiers bij De Nederlandsche Bank. De Duitsers zijn Nederland binnengekomen, het wordt tijd dat de Joden hun huizen moeten verlaten. Walraven wordt gevraagd om het verzet financieel te steunen. Misschien kan hij meehelpen met het opzetten van een geheim steunfonds?

Lees verder “Bankier van het Verzet”

Christine (2016)

Zoveel sterren geven de lezers deze film.

Het is 1974 als tijdens de uitzending van een nieuwszender het ondenkbare gebeurt: nieuwslezeres Christine Chubbuck zet een revolver tegen haar hoofd en haalt de trekker over. De uitgezonden zelfmoord wordt snel in de archieven begraven. In de tijden van internet wordt alles wat is opgeborgen weer online gezet, het verhaal van Christine is dan ook uitgegroeid tot een populair gruwelverhaal. Maar dan wel eentje die, spijtig genoeg, authentiek is. En zoals dat gaat met dergelijke populaire gruwelverhalen, is er een film van gemaakt. Regisseur Antonio Campos had van Christine gemakkelijk een exploitieve thriller kunnen maken. Hij had het dodelijke schot expliciet kunnen maken, Christine als een hysterische vrouw kunnen neerzetten.

Lees verder “Christine (2016)”

Performance

Zoveel sterren geven de lezers aan deze film.

Performance is nog maar net begonnen als de verknipte, stuiterende montage de kijker in het diepe gooit. Debuterend regisseur Nicolas Roeg gaat los met kleurenfilters, ongebruikelijke camerahoeken en laat de acteurs in de camera praten. En dan is Performance niet eens echt begonnen. Chas, een “performer”, pleegt een moord en haalt daarmee de woede van zijn baas op zijn hals. Hij vlucht het huis in van gepensioneerd rockster Turner, met de bedoeling het land te ontvluchten. Turner is geïntrigeerd door zijn mysterieuze gast. Chas wordt een wereld van psychedelica ingezogen en dreigt daarbij door te slaan. Dit is nou een titel waar ik echt van kan genieten, al geldt dit niet voor iedereen.

Lees verder “Performance”

Psycho (1998)

Zoveel sterren geven de lezers aan de film.

Gus van Sant nam in 1998 de term “remake” zeer letterlijk door Psycho shot voor shot opnieuw te filmen. De zwartwit klassieker van Alfred Hitchcock zou nu in kleur worden gemaakt. van Sant veroorloofde zich wel wat technische vrijheden om bepaalde shots langer te laten duren, om een effect te behalen wat Hitchcock destijds voor ogen had. Maar verder moest alle hetzelfde zijn. Van de dialogen tot de manier van lopen, bewegen, echt alles. Noch critici, noch het publiek kon de moeite van van Sant waarderen. Waarom in godsnaam een remake maken van een klassieker? De sfeer van het origineel is inderdaad anders. Niet beter. Maar anders. Voor de lezers die niet bekend zijn met Psycho, even kort het verhaal.

Lees verder “Psycho (1998)”

The Ballad of Buster Scruggs

Zoveel sterren geven de lezers aan deze film.

Waarom een (mini)serie maken als je ook gewoon de afleveringen kan samensmeden voor een antologie? Dat is precies wat Joel en Ethan Coen hebben gedaan met The Ballad of Buster Scruggs. Ze schreven en regisseerden zes Western avonturen die helemaal niets met elkaar te maken hebben. Op het genre na dan. Voor de hoofdrollen draven niet de minste namen op: James Franco, Liam Neeson, Zoe Kazan, Tom Waits en vele anderen mogen hun kunsten vertonen. De reeks opent met het titelpersonage. Buster Scruggs is een revolverheld die ook nog eens goed gitaar kan spelen. Op zijn paard. Hij bezoekt een kroegje, krijgt ruzie en blijkt dan sneller te kunnen schieten dan Lucky Luke.

Lees verder “The Ballad of Buster Scruggs”

Suspiria

Zoveel sterren geven de lezers aan deze film.

Suspiria is een titel die ik dit jaar héél erg graag in de bioscoop wilde zien. Het is een remake van Susperia uit 1977, de culthorror van Dario Argento. In deze nieuwe versie gaat het om Susie Bannion, die wordt aangenomen op een prestigieuze balletschool in Berlijn. Onder het strakke toezicht van Madame Blanc zal zij zich ontwikkelen tot topballerina. Tenminste, dat is het plan. Maar zoals regisseur Luca Guadagnino in het begin duidelijk maakt, is het niet pluis op de balletschool. Een leerlinge, Patricia, zit bij psycholoog Josef Klemperer, en beweert dat de leraressen een heksencirkel vormen. Ze verdwijnt vervolgens onder mysterieuze omstandigheden. Susie mag van de leraressen haar plaats innemen en vindt snel haar draai. 

Lees verder “Suspiria”

True Romance

Zoveel sterren geven de lezers aan deze film.

Quentin Tarantino had voor zijn debuut Reservoir Dogs al wat scripts op de plank liggen. Eén daarvan was True Romance, uiteindelijk geregisseerd door Tony Scott. In tegenstelling tot de ironische boventoon die Tarantino in zijn eigen films doorvoert, kiest Scott voor een andere aanpak. In zijn handen wordt het script een directe, smerige thriller vol bloederig (vuurwapen)geweld. Maar laat ik eerst ingaan op de belangrijkste vraag: waar gaat True Romance over? Clarence is een eenvoudige jongen met een liefde voor Elvis Presley en Kungfufilms. Op zijn verjaardag ontmoet hij Alabama, die bij hem aanschuift in de bioscoop. Er is meteen een vurige vonk tussen de twee en ze stappen in het huwelijksbootje.

Lees verder “True Romance”

Córki dancingu (The Lure)

Weken (zo niet, maanden) geleden wees mijn vader op een bespreking van Córki dancingu (ofwel The Lure). Een Poolse film over twee zeemeerminnen, Gold en Silver. Ze worden opgenomen door een muzikale familie die optreedt in een nachtclub. Gold en Silver mogen meedoen. De zeemeerminnen zingen niet alleen, de baas ziet ze ook wel als erotische vissenact. Klinkt toch als een titel die ik zou kunnen waarderen. Dankzij de blauwige belichting, om zo een watergevoel op te roepen, en de telepathische connectie tussen Gold en Silver, wordt een hypnotische sfeer opgeroepen. Eén en ander gaat wrijven als Gold de mensen ziet als lekker hapje en Silver juist zoekt naar liefde. De twee staan lijnrecht tegenover elkaar en zorgen voor spanningen. 

Lees verder “Córki dancingu (The Lure)”

Dr. Strangelove, Or: How I Learned To Stop Worrying And Love The Bomb

Op zich vind ik Dr. Strangelove (ik zal jullie de volledige titel besparen, anders wordt het zo’n leeswerk) niet zo heel bijzonder. Ik geloof dat dit voor zijn tijd behoorlijk vooruitstevend was, en dat de aandacht voor detail fenomenaal is. Het is niet voor niets een film van Stanley Kubrick, die twee aspecten kan je dan zeker verwachten. Het verhaal heeft ook wel wat: de doorgedraaide generaal Ripper stuurt vliegtuigen met kernbommen richting Rusland. Paniek alom, de wereld staat op het punt in een kernoorlog te komen. De Amerikaanse president, Merkin Muffley, probeert wanhopig met de Russische president, Dmitri, een gesprek te voeren over het misverstand. Dr. Strangelove is met name meesterlijk door het optreden van Peter Sellers.

Lees verder “Dr. Strangelove, Or: How I Learned To Stop Worrying And Love The Bomb”