Zoveel sterren geven de lezers aan deze film.
Suspiria is een titel die ik dit jaar héél erg graag in de bioscoop wilde zien. Het is een remake van Susperia uit 1977, de culthorror van Dario Argento. In deze nieuwe versie gaat het om Susie Bannion, die wordt aangenomen op een prestigieuze balletschool in Berlijn. Onder het strakke toezicht van Madame Blanc zal zij zich ontwikkelen tot topballerina. Tenminste, dat is het plan. Maar zoals regisseur Luca Guadagnino in het begin duidelijk maakt, is het niet pluis op de balletschool. Een leerlinge, Patricia, zit bij psycholoog Josef Klemperer, en beweert dat de leraressen een heksencirkel vormen. Ze verdwijnt vervolgens onder mysterieuze omstandigheden. Susie mag van de leraressen haar plaats innemen en vindt snel haar draai.
Als ze danst beleeft ze het als een spirituele, ja zelfs erotische ervaring. Haar vriendin Sara giechelt erom. Tot Susie intense nachtmerries krijgt en in de ban raakt van de duistere krachten op de school. Josef intussen probeert de waanideeën van Patricia te onderzoeken en stuit daarbij op zijn eigen getroebleerde verleden.
Guadagnino werkt het verhaal van Suspiria zo vurig uit dat ik word opgeslokt in de nachtmerrie. De choreografie van de dansscènes wekken de indruk dat de leerlingen een ritueel uitvoeren. Een fysiek veeleisend ritueel waarin wordt gesprongen, gekropen, gehijgd en gezucht. Het ziet er zo mooi uit, daaronder stroomt iets sterkers. Iets waanzinnigers. Iets wat bezit neemt van de danseressen. Die onderstroom houdt Guadagnino gedurende de hele film vast, om tijdens de krankzinnige climax los te barsten.
Guadagnino werkt het verhaal van Suspiria zo vurig uit dat ik word opgeslokt in de nachtmerrie.
De soundtrack is verzorgd door Thom Yorke. Haat hem of houdt van hem, zijn muziek werkt perfect om de barokke toon wat tegengas te bieden. Als de leerlingen repeteren en Yorkes falsetto zweeft door de ruimte, is dit bloedmooi. Oh, en Tilda Swinton mag wat mij betreft een Oscar winnen. Ze speelt niet alleen Madame Blanc, maar ook de rol van Josef Klemperer. Echt waar.
Je kan zeggen dat Suspiria moeite heeft om een goed eind neer te zetten. Struikelt over alle symboliek. Wat er allemaal is verteld, wat er nou gezegd is, dat zou ik niet kunnen zeggen, wat er wordt verdomde veel gezegd. Mogelijk te veel. Maar het is ook een hypnotiserende, gruwelijke ervaring. Guadagnino heeft scènes geregisseerd die mij dwingen om weg te kijken. Of om het gebeuren juist zoveel mogelijk op te zuigen. Er zijn weinig horrorfilms die dat effect op mij hebben.
Luca Guadagnino/Dakota Johnson en Tilda Swinton