Altijd leuk als er weer een blogathon georganiseerd wordt door de Filmkijker. Dit keer mag ik 15 filmvragen beantwoorden. Een soort zelfinterview dus. 1. Van welke film hou je enorm en met veel passie van? Eraserhead. Ik moet een jaar of vijftien zijn geweest toen ik dit debuut van David Lynch zag en had zo’n half uur, drie kwartier nodig om het te verwerken. Het … Lees verder Blogathon: 15 filmvragen
Toen ik even geleden in de Filmhallen was voor IT, zag ik een filmposter met de titel Manifesto en de kop van Cate Blanchett. Het zag er fascinerend uit, al was het maar omdat Blanchett er in verschillende gedaantes op voorkomt. Een actrice die zoveel rollen in een film speelt, daar moet wel iets interessants achter steken, toch? Ik kreeg een paar dagen later een mailtje met de vraag of ik Manifesto wilde recenseren. Zulk toeval moet je natuurlijk optimaal benutten, ik kon gewoon thuis de film kijken.
Na de verhalen rondom Mother! te hebben vernomen waren mijn verwachtingen erg hoog. Het zou de beste én bizarste film tot nu toe van Darren Aronofsky zijn. De plot op zich is simpel. Een stel woont in een huis dat door de vrouw (“mother”) is opgeknapt. De man (“him”) is dichter en worstelt met zijn laatste werk. Hun leven wordt verstoord als er ongenodigd een ouder koppel langskomt. De vrouw geeft mother ongevraagd liefdesadvies, de man blijkt een groot fan van him. De situatie wordt ingewikkeld als de twee rivaliserende zonen van het oudere koppel komt opdagen. De zonen raken in gevecht en alle kalmerende woorden ten spijt volgt een dodelijke afloop. Samen met him vertrekt het koppel ah la minute naar het ziekenhuis en komt hij uren later weer terug. Aronofsky weet in dit eerste deel de spanning op te bouwen, toch weet het mij niet echt te boeien.
Netflix heeft besloten How I Met Your Mother (HIMYM) uit het aanbod te verwijderen. De serie heeft dankzij de excentrieke humor en personages een cultreputatie opgebouwd, voor mij is het een aangename tussendoorserie geweest. Hoofdpersoon Ted vertelt zijn kinderen hoe hij hun moeder heeft ontmoet. Het is een onderhoudend verhaal wat hij negen seizoenen lang weet vol te houden en vol zit met inside jokes en absurde verwikkelingen. Spijtig genoeg wordt de humor in de laatste afleveringen op het pijnlijke af uitgemolken en is de finale een verbijsterende anticlimax.
…ben ik weer vol stoom op gang op de Schrijversvakschool en ben ik, om een woord van Willem Jan Otten te citeren, “aangesloten” op een verhaal. Intussen ben ik bezig met een ander project dat, als alles goed loopt, volgend jaar op de planken moet komen. Intussen gaat het recenseren natuurlijk gewoon door. Hou vooral Instagram in de gaten om te zien welke films ik kijk. Intussen ben ik mijn … Lees verder Intussen…
“Dit was echt een slechte film,” hoor ik een meisje zeggen als ik de zaal uitloop waar ik net IT heb gezien. Ach ja, ieder zijn eigen mening. Iedereen die het verhaal kent mag de rest van deze alinea overslaan, de rest is van harte uitgenodigd hier nog even rond te hangen. Het is 1989 als het stadje Derry wordt opgeschrikt door mysterieuze verdwijningen en gruwelijke moorden. Het blijkt deel uit te maken van een dodelijke cyclus die elke zeventwintig jaar Derry in de greep houdt. Het bizarste is dat de jonge hoofdpersonages (Bill, Ben, Richie, Stanley, Beverly, Mike en Eddie) ontdekken dat ze dezelfde demonische verschijning hebben gezien: een clown. Ofwel, Het. Het liefst willen de tieners hun zomervakantie zorgeloos doorbrengen, Bill vermoedt dat de clown ook achter de verdwijning van zijn broertje Georgie zit. Dit doet hem besluiten achter Het aan te gaan. De rest volgt hem. Onder protest.
Sinds bekend werd gemaakt dat It een remake zou krijgen, heb ik de dagen afgeteld tot hij in de bioscoop kwam. Dit weekend was het eindelijk zo ver. Toen ik bij de Filmhallen aankwam en mijn Cinevillepas uit mijn portemonnee haalde, stond op het programmabord met rode letters aangegeven dat de horrorfilm was uitverkocht. Wat doe je dan? Tanden op elkaar en voor een andere film gaan. Van een horrorfilm naar een komedie: The Big Sick. Ik hou wel van de films waar Judd Apatow aan heeft meegewerkt. En ik wilde Ray Romano wel eens zien zonder lolbroek. Dat The Big Sick als enige nog te zien was rond dit tijdstip, was uiteraard bijzaak.
Ik vraag mij af hoeveel regisseurs verplicht een back-up regisseur meekrijgen, omdat niet duidelijk is of hij de productie gaat overleven. Robert Altman was in de tachtig toen hij A Prairie Home Companion regisseerde en Paul Thomas Anderson werd op de reservebank gezet. Dat bleek niet nodig, Altman was prima in staat de film van begin tot eind in elkaar te zetten. Het gaat over een radioprogramma van dezelfde naam die zijn laatste uitzending gaat beleven. Muzikanten zingen liedjes, presentator GK (Garrison Keillor, in het echte leven de echte presentator van de show) praat de boel aan elkaar, er loopt een engelachtige vrouw rond, één van de muzikanten overlijdt, de man die het gebouw wil overkopen komt langs, kortom, Altman heeft genoeg lijntjes tot zijn beschikking die makkelijk tot een volwaardig plot uitgewerkt kunnen worden.
Als kattenpersoon neem je een flink bak aan vooroordelen mee als je een kattendocumentaire gaat kijken. Niks schattigers dan die scherpe kattenogen, de roze snoet en de aaibaarheid van deze wezentjes. In Kedi nemen de filmmakers het publiek mee naar Istanboel, waar duizenden katten over straat rondzwerven. De inwoners nemen met liefde de zorg van de miauwende pluizenbollen op zich. Intussen richten de filmers zich op de emotionele band die de mensen met de katten hebben.
