De auteursrechten op kinderklassieker Winnie the Pooh zijn verstreken. Het boek is vanaf nu publiek domein. Dit betekent dat iedereen er alles mee kan doen. De vraag is, wat zou jij doen? Rhys Frake-Waterfield wist het wel. Hij wilde dolgraag de lieve, knuffelige, altijd naar honingzoekende beer transformeren in een kwijlend en onverslaanbaar monster. Ofwel, Winnie the Pooh werd Winnie the Pooh: Blood and Honey. … Lees verder Winnie the Pooh: Blood and Honey
Mijn eerste kennismaking met Trout Mask Replica begon een paar maanden geleden. Eerst dacht ik, dit moet een grap zijn. Dat kan niet anders. De muziek kolkt alle kanten op, alsof de instrumenten zoeken naar connectie en steeds net langs elkaar glippen, en Captain Beefheart gromt en croont absurdistische teksten als “A squid eating dough in a polyethylene bag is fast and bulbous. Got me?” Zoals dat … Lees verder Trout Mask Replica (Captain Beefheart)
Er was een tijd vóór Johnny Depp als een bijdehande piraat door het scherm huppelde. Een tijd waarin hij meer bekend stond als goeie, hardwerkende acteur dan als een naam die garant stond voor gevulde bioscoopzalen. Eén van de films uit die periode was het vergeetbare The Astronaut’s Wife, een sciencefictionthriller die vrolijk leentjebuur speelde bij horrorklassieker Rosemary’s Baby. In plaats van heksen is nu … Lees verder The Astronaut’s Wife
Elizabeth Short was een jong meisje dat in 1947 gruwelijk werd toegetakeld en vermoord. Ze kreeg de bijnaam The Black Dahlia en sindsdien houdt de zaak de gemoederen flink bezig. Dat is te danken aan de wreedheid van de moord en de mistige theorieën die eromheen hangen. Er zijn vermoedens over de identiteit van de dader, de moordenaar is nooit opgepakt. Schrijver James Ellroy, toen … Lees verder The Black Dahlia
Salò o le 120 giornate di Sodoma. Ofwel, Salò or the 120 Days of Sodom. Schrijver Marquis de Sade schreef het beruchte boek dat in 1904 voor het eerst werd gepubliceerd. Regisseur Pier Paolo Pasolini gebruikte het in 1975 voor zijn laatste film. Hij is zo wansmakelijk, weerzinwekkend en walgelijk dat het een robuuste cultstatus heeft opgebouwd. Michael Haneke, Gaspar Noé en Claire Denis beschouwen … Lees verder Salò o le 120 giornate di Sodoma
Ken je dat, dat je geduldig voor de bioscoopdeuren wacht tot je naar binnen kan, en een medewerker je dan komt vertellen dat door “opstartproblemen” het programma met een half uur is verlaat? Ik was van plan om het goed ontvangen Kiddo te zien, daar ging dus een dikke streep door. Dan maar naar een ander filmtheater, waar ik koos voor Fædre & mødre, een … Lees verder Fædre & mødre
Door het zachte glinsterlicht krijgt alles en iedereen een sprookjesachtige gloed. Denzel Washington levert een krachtige spelprestatie af die destijds zeker weten een Oscar verdiende. Spike Lee onderwijst ons in een belangrijk stukje wereldgeschiedenis waarin de donkere bevolking hun onderdrukking niet langer meer accepteerde. En toch merk ik dat Malcolm X, een epische biopic van bijna drie en een half uur, helemaal niet zo veel … Lees verder Malcolm X
Geschreven naar aanleiding van Salò o le 120 giornate di Sodoma, zonder twijfel de vrolijkste film uit de filmgeschiedenis. “Paulo heeft nog één kogel. Hij kan hem zo in zijn pistool duwen en de trekker overhalen. Dat betekent ook toegeven dat er geen andere uitweg meer is. Dat hij verloren heeft. Paulo is best bereid om ver te gaan, zijn principes te buigen tot … Lees verder Nog één kogel
The Exorcist bouwt al geruime tijd zijn wurgende spanning op als plots een gedaante door het beeld flitst. Ik kan net een duivelsfiguur zien die grijnzend de camera inkijkt. En dan is het weg. Het gebeurt vaker dat dit soort schimmige silhouetten zich laten zien. Ik heb The Exorcist jaren geleden voor het eerst gekeken en kan mij dit ontregelende effect niet herinneren. Misschien dat … Lees verder The Exorcist (1973)
In de essaybundel Cinema Speculation vertelt Quentin Tarantino uitgebreid over de films uit, onder meer, de jaren zeventig. Eén van die films is Bullitt, met in de hoofdrol Steve McQueen. Volgens Tarantino draait in deze politiethriller alles om de sfeer, muziek en locaties. En: McQueen. De meesterminimalist laat zien hoe je met zo min mogelijk handelingen zoveel mogelijk vertelt. McQueen heeft weinig tekst en houdt … Lees verder Bullitt
