Toen ik de eerste trailers van The Happy Prince zag was ik verrast over de dubbele taak van Rupert Everett: de hoofdrol én de regie? Hij is best een aardige acteur, maar sinds wanneer kan hij zowel voor als de achter de camera staan? Nou, met zijn regiedebuut bewijst hij dat zeker te kunnen. Hij laat de laatste levensjaren van Oscar Wilde zien, waarin de corpulent geworden schrijver is afgezakt naar de goot. Everett springt van heden naar verleden om zo een beeld te geven van wat Wilde op het laatst heeft moeten doorstaan. Het is een donkere, bedwelmende wereld waarin de schrijver zich vertoeft. Hij doet zich tegoed doet aan drank, stort zich op seks met jongetjes en verlangt naar zijn heimelijke relatie met Alfred Bosie Douglas.
De twee periodes die in de film aan bod komen gaan over het moment dat hij weer vrijkomt en nog één keer een vurig avontuur beleefd met Alfred, en de laatste dagen van zijn leven. Het begint met de tweede. Prachtig hoe Everett dit verbeeld en hijzelf als een dronkenman door de scene’s zwalkt. Hij hunkert zo intens naar mededogen, liefde, seks en drank dat niets hem nog wat kan schelen. Het dieptepunt is als hij twee broertjes ontmoet en de oudste zijn lichaam aan hem aanbiedt. Bij wijze van extra ruil vertelt Wilde de twee knulletjes een verhaal en eist de jongste dat hij moet doorvertellen.
Lijnrecht daartegenover staat de eerste periode, wanneer hij net zijn gevangenschap heeft uitgezeten. Een gevangenschap die hij trouwens te danken heeft aan zijn geaardheid. Zijn vrienden vangen hem liefdevol op en proberen er het beste van te maken. Al snel vervalt de auteur in oude gewoontes en vervreemd hij van zijn omgeving. Hij trekt in bij de goudkleuriggelokte Alfred, die niet vies is van een open relatie en het huishouden transformeert in een grote orgie.
Kenmerkend voor de twee verhaalijnen is dat Oscar zichzelf blijft beschouwen als het middelpunt van het universum. En iedereen mag dat weten. Hij blaft zijn vrienden af als die willen voorkomen dat hij contact zoekt met Alfred en beschuldigt ze ervan niet te weten wat echte liefde is. Intussen krijgt hij wel nog een toelage van zijn vrouw en heeft hij al twee jaar zijn kinderen niet gezien dankzij zijn tijd in de gevangenis.
samen met 50.000 andere mannen kreeg oscar wilde in 2017 een pardon voor zijn “misdaad”
Everett ziet er in de eerste periode zichtbaar beter uit dan in de tweede, toch had ik er soms moeite mee om de verhaallijnen uit elkaar te halen. En het is jammer dat zijn gezin slechts een voetnoot vormt in het verhaal. Doch, dit zijn kleine smetten op een verder bloedmooie film. Everett zet de schrijver neer als een gebroken man die niets meer heeft. Hij klampt zich vast aan een ironisch gevoel voor humor, al houdt ook dat hem op het einde niet meer op de been. Everett heeft het voor elkaar gekregen om de kunstenaar, ondanks zijn gebreken, als multidimensionaal personage neer te zetten. Een gebroken narcist die blijft hunkeren naar liefde.
Rupert Everett/Rupert Everett en Colin Morgan