Kortgeleden las ik in een interview met Neil Young dat zijn vrouw, Daryl Hannah, een film had gemaakt: Paradox. Neil Young speelt een rol, net als bijvoorbeeld Lucas en Micah Nelson (zoons van) en nog wat andere muzikanten. Ze lopen een beetje rond, maken muziek. Hannah filmt dit allemaal met een goedkope camera waardoor Paradox het gevoel van een homevideo oproept. Ik weet niet precies wat Hannah in gedachte had maar ik kon hier helemaal niets mee.
Het is altijd een gok wanneer je een film maakt (in dit geval een komedie) die louter drijft op absurde situaties en excentrieke personages. Er is altijd kans dat de titel zich vervreemd van het publiek. Frank slaagt erin zijn eigenzinnige karakter van begin tot eind in stand te houden en toch niet te raar te worden. Al scheelt dat maar weinig. Jon Burroughs is een muziekmaker die erover droomt door te breken bij het grote publiek. Het probleem is dat hij nauwelijks inspiratie heeft om muziek of tekst te schrijven.
Ik zag deze film bij Concerto liggen en vond de omschrijving lekker eigenzinnig klinken. A Girl Walks Home Alone at Night gaat over een vrouwenvampier die ‘s nachts ronddwaalt in een dorp en dan een jongen ontmoet, Arash. Er ontstaat een duistere romance tussen de twee en natuurlijk is de vraag hoe die zich gaat ontwikkelen. Dit is wat de achterkant van de hoes vertelt. Dan ga ik er toch wel vanuit dat de vampier de hoofdrol speelt. Maar het is eerst Arash met wie we kennismaken.
Mary Magdalene zou volgens critici erg braaf zijn. Te braaf. Het is inderdaad geen controversieel bloedbad als The Passion of Christ, toch heeft deze titel een venijnige toon. Door het perspectief van Maria Magdalena te kiezen, geeft regisseur Gareth Davis het verhaal van Jezus een feministische ondertoon. En dat levert toch heerlijk ongemakkelijke scènes op waarin maar weer wordt duidelijk gemaakt dat de wereld een mannenwereld is.
The Birds is een opvallende film. Er worden verschillende genres op een stapel gegooid en het eind definieert de definitie van “open eind”. Alfred Hitchcock weigert antwoorden te geven en roept een ongrijpbare dreiging op. Als je weet dat deze dreiging bestaat uit vogels, moet je toegeven dat dit best knap is. Hoe eng kunnen deze dieren nu zijn? The Birds laat zien dat vogels met hun scherpe snavels nogal wat schade kunnen aanrichten.
Er staat een bijzondere film op Netflix: Annihilation. Het is gebaseerd op het gelijknamige boek van Jeff VanderMeer en is surrealistisch, psychedelisch, bloederig, een breinbreker die je verbluft achterlaat. Lena, een biologe, trekt er met een team vrouwen op uit om een mysterieuze zone te onderzoeken. Sinds hier een meteoriet is ingeslagen is dit natuurgebied in de greep van een buitenaardse entiteit. Verschillende expedities hebben geprobeerd uit te zoeken wat zich in die zone afspeelt. Niemand is teruggekeerd.
Lara Croft is uitgegroeid tot een vrouwelijk icoon in een door mannen gedomineerde spelletjeswereld. Zij bewees dat ook vrouwen zich prima kunnen redden met vuurwapens en minstens net zo stoer zijn. Natuurlijk moest de filmwereld hier ook geld aan verdienen. Ziedaar Lara Croft: Tomb Raider, met Angelina Jolie in de hoofdrol. Een film waarin plot en personage geheel onderschikt zijn aan de actie. Ik heb Jolie nooit beschouwd als een goeie actrice, hier overtuigt ze als actieheldin.
Het is 1993 als Steven Spielberg met Jurassic Park dinosaurussen naar de bioscoop brengt. Ik, toen vier jaar, wilde niks liever dan deze film zien. De kaartverkoopster dacht daar anders over, ik was toch echt te jong voor dit dinoavontuur. Toen mijn vader de videoband huurde in de videotheek vond ik de film inderdaad erg spannend. Jurassic Park is gebaseerd op het boek van Michael Crichton en gaat over het mysterieuze nieuwe themapark van miljonair John Hammond.
Lucky is anderhalf uur kijken naar de negentig jaar oude Lucky die elke dag dezelfde routines volgt en wat mijmert over de dood. Toch heb ik waanzinnig genoten van deze titel. Hoofdrolspeler Harry Dean Stanton vertoont nog één keer zijn kunstje voor de camera. Hij zet een doorleefd personage neer dat geconfronteerd wordt met zijn sterfelijkheid en weet dat hij niet lang meer heeft. De scenaristen hadden duidelijk een film voor ogen die als een spirituele reis moest werken.
Phantom Thread is mij bijgebleven als een droom. Reynolds Woodcock is een succesvolle jurkenmaker in de jaren vijftig, een workaholic die zijn leven tot op de tel regisseert. De regie wordt verstoord als hij de serveerster Alma ontmoet. Als zijn nieuwste muze mag ze model staan voor jurken en aan zijn zijde zitten bij etentjes. Als Reynolds genoeg heeft van haar aanwezigheid weet hij nog niet dat zij een duistere kant heeft. Phantom Thread neemt de kijker mee naar een bijzondere wereld waarin twee persoonlijkheden tegenover elkaar komen te staan.
