Grease

Ik herinner mij Grease vooral als viering van de jaren vijftig en als etalagefilm voor John Travolta (die hier bewees echt wel te kunnen acteren). Er zitten ook leuke liedjes tussen (“tell me more, tell me more!”) en de coolheid spat er vanaf. Het begin is sterk: Sandy en Danny, twee middelbare scholieren, worden verliefd op elkaar tijdens de zomer. Terug op school blijken ze schoolgenoten te zijn en is het de vraag hoe sterk hun liefde is. Danny heeft de reputatie van coole gast, Sandy is juist het brave meisje. Gaat dat wel samen? Lees verder “Grease”

Ichi the Killer

Mijn inziens zijn er twee manieren om naar Ichi the Killer te kijken. Ofwel je neemt het allemaal bloedserieus, ofwel je beschouwt het als een cartooneske geweldskomedie. Ik zie Ichi the Killer als een titel uit de tweede categorie, een knetterenergieke achtbaanrit met veel bloed en krankzinnige bochten, om je op het eind ademloos achter te laten. Kakihara, de sadomasochistische rechterhand van maffiabaas Anjo, moet in actie komen als de gangster in kwestie is verdwenen. Hij komt op het spoor van ene Ichi, een verlegen jongeman met onverzadigbare bloeddorst.

Lees verder “Ichi the Killer”

The Machinist

Er is een simpele reden waarom ik The Machinist waardeer: het is een ijzersterk verhaal. Trevor Reznik is werkzaam in een fabriek en worstelt met een extreem geval van slapeloosheid. Het is een jaar sinds hij voor het laatst goede nachtrust heeft gehad, zo vertelt hij aan prostituee Stevie. Hij is in die tijd sterk vermagerd en is net een wandelend skelet. Zijn wankele geestesgesteldheid raakt nog meer uit balans als hij de vreemde Ivan ontmoet. Trevor raakt verstrikt in paranoia en vervreemdt zich steeds meer van zijn omgeving.

Lees verder “The Machinist”

Live by Night

Ben Affleck weet hoe hij een film moet regisseren. Gone Baby Gone gaf hij een rauwrealistische sfeer, Argo was juist een soepele en gelikte thriller met een sterke spanningsboog. Live by Night is dan weer een ode aan het gangstergenre met vuurgevechten en maffiaerecodes. Affleck brengt het allemaal goed voor de camera, de film kent één euvel: Affleck als hoofdpersonage Joe. Want hij is allerminst een sterk acteur. Dat is lastig als hij dan tegenover acteurs staat die wel een breder palet aan emoties hebben.  Lees verder “Live by Night”

Dogs

Dogs krijgt geheel onterecht abominabele scores toebedeeld. Misschien is het gegeven (honden die mensen aanvallen) vergezocht. Misschien zijn honden niet eng genoeg. Zelf vond ik het zelf een aangename, spannende B-horror. In een rustig dorpje slaat de onrust toe tussen de honden. Ze verzamelen zich in groepen en veranderen in de grootste nachtmerrie van de mens. Zo’n beetje het hele dorp wordt uitgemoord, waarbij de makers refereren naar onder meer The Birds en Psycho. Niet alleen critici, ook de personages staan nogal sceptisch tegenover dit plot.

Lees verder “Dogs”

Unsane

Ik ben de enige bezoeker van Unsane. Letterlijk. Ik zit helemaal in mijn eentje in de filmzaal. Er is volgens mij toch genoeg aandacht aan de film besteed. Of misschien hebben eventuele bioscoopbezoekers wat beters te doen dan in een donkere zaal te zitten. Ik heb alle ruimte en zoek op mijn gemak een comfortabele plaats uit (middelste rij) en geniet van een privévoorstelling. Sawyer Valentini is een jonge vrouw die in het verleden gestalkt is. Ze zit nog steeds niet helemaal goed in haar vel en besluit zich op te geven voor therapie. 

Lees verder “Unsane”

Hell or High Water

Hell or High Water is in de eerste plaats een symbolische film, een pamflet om verschillen tussen oud en nieuw en arm en rijk te laten zien. Ik heb helemaal niets tegen symbolische films. Mijn favoriete film, Eraserhead, is een en al Freudiaanse symboliek. En met een beetje goede wil kan The Rocky Horror Picture Show als pamflet voor seksualiteit worden beschouwd. Toch moest ik een kleine zucht onderdrukken toen ik doorhad dat deze moderne western vooral een boodschap wilde vertellen. Twee broers overvallen kleine banken om zo hun ranch te redden.

Lees verder “Hell or High Water”

Pulp Fiction

Iedere keer als ik Pulp Fiction kijk raak ik verdwaald in discussies over hamburgers, pijnlijke stiltes, gesmokkelde horloges en het belang van goede koffie. Pulp Fiction is een bonte verzameling van stijlen, personages en verhaallijnen die alles en tegelijk niets met elkaar te maken hebben. Eerst hebben we een stel dat een restaurant gaat overvallen, gevolgd door twee gangsters op weg naar een klus, het verhaal van een bokser die met die gangsters te maken krijgt, een date die niet helemaal goed verloopt en zo gaat het maar door.

Lees verder “Pulp Fiction”

Wall Street

Voor hij zich via social media uitriep tot opperbevelhebber van het trollenleger was Charlie Sheen best een goed acteur. In Wall Street van Oliver Stone speelt hij Bud Fox en zwemt hij rond in de gejaagde wereld van het snelle geld. Zijn doel: zo snel mogelijk hogerop komen. Gordon Gekko (een intense Michael Douglas) is bereid om Bud de opstap te geven. Alleen, daar staat wel iets tegenover. Bedrijfsspionage. Bud gaat aarzelend akkoord, tot ook zijn vader betrokken raakt bij Gordons dubieuze plannen. Zaken en privé lopen zo door elkaar.

Lees verder “Wall Street”

Visitor Q

Takashi Miike is een van de meer markante filmmakers, een regisseur die niet terugdeinst voor controversiële thema’s. Zijn werken variëren van subtiel tot grotesk en hij heeft in haast elk genre wel wat geschoten. Met Visitor Q combineert hij donkere humor met een onopgesmukte visuele stijl. Een familie die kniediep in de problemen zit (denk aan incest, verslaving, mishandeling) krijgt bezoek van een vreemdeling die zijn “hulp” aanbiedt. Wie deze vreemdeling is blijft een mysterie. Hij komt op een dag mee met de vader des huizes die aankondigt dat de man bij ze komt slapen. Lees verder “Visitor Q”