Ik was ervan overtuigd dat ik een kaartje had besteld voor de 2D versie van The Incredibles 2. Toch zie ik  in de zaal kijkers met brilletjes op. En ja, nu pas zie ik het op mijn kaartje: 3D. Verdorie. Misschien dat het bij deze animatie wel iets zal toevoegen. The Incredibles 2 start direct waar zijn voorganger ophield: de superheldenfamilie worden geconfronteerd met de Underminder, een reusachtige mol die uit is op destructie en geld. Na hem succesvol te hebben gestopt, krijgen ze met een ander, meer bureaucratisch probleem te maken. Superhelden, of beter gezegd het uitoefenen van superheldendaden. En dus wordt de familie weggestopt in een motelletje. 

Tot Bob en Helen (vader en moeder des huizes) gevraagd worden door Winston Deaver om hun naam weer op te poetsen. Winston gelooft namelijk in superhelden en is ervan overtuigd dat hij hun aanwezigheid weer legaal kan maken. Hij organiseert een stunt met een cameraatje zodat elke stap van de superheld gevolgd kan worden. Zo zien de mensen dat de ravages die na gevechten worden achtergelaten nooit met opzet door de superheld veroorzaakt wordt. Winston wil eerst de proef op de som nemen met Helen. Bob blijft achter met de kinderen en wil vooral bewijzen dat hij zich ook als vader goed kan redden.

The Incredibles 2 balanceert op deze manier perfect twee verschillende thema’s: hoe een gezin omgaat met een extreme situatie en hoe een superheldin voor het eerst de klus zelf moet klaren.  Bob worstelt met vader-zijn, Helen oogst veel succes met haar heldinnendaden. Bob kijkt jaloers toe hoe zijn vrouw het boegbeeld van de superheldengemeente wordt, Helen geniet een heel ander soort waardering voor haar persoon. Door deze twee lijnen zo sterk met elkaar te laten contrasteren worden hun eigen stijlen benadrukt. Bob verzorgt de komedie met een vleugje drama, Helen brengt ontroering en een sterk feministische tint met zich mee. Vrouwen zijn sowieso goed vertegenwoordigd: we hebben ook nog puberdochter Violet, Winston wordt bijgestaan door zijn terughoudende zus Evelyn, en natuurlijk is er Edna die de uitrusting van de superfamilie verzorgd. Toch fijn, zulke vrouwenpower.

Het is dan ook verschrikkelijk jammer dat de ontknoping van The Incredibles 2 zo’n deceptie is. En dat met zo’n fantastische nemesis, waarvan ik nog hoop dat er een diepgaand, complex motief achter diens daden schuilt. Toegegeven, het motief is sterk bedacht, het is alleen nauwelijks uitgewerkt en voelt afgeraffeld. Als de twee lijntjes bij elkaar komen kiezen de makers voor een brave afwikkeling (als in, een voorspelbaar verloop), terwijl hier veel meer in had kunnen zitten. Dit wordt wel ruimschoots goedgemaakt met Jack Jack, de baby die een rits aan superkrachten bezit. En die niet helemaal onder controle heeft.

met een speelduur van 1 uur en 58 minuten, is dit de langste computeranimatiefilm ooit

De eerste Incredibles (die ik trouwens eens moet herzien) vond ik gewoon een leuke film. Dit vervolg – en dan met name het eerste deel – is veel sterker. Als de makers nou hadden gekozen om hun inventiviteit verder door te trekken, was dit helemaal een meesterwerk geweest. Oh, en de 3D-effecten waren best goed gebracht.

Brad Bird/Craig T. Nelson en Holly Hunter