Ik was vrij sceptisch over Call Me By Your Name. Een lome film over een brandende liefde, waarin de personages en hun acties centraal staan. Ik verwachtte een plotloze film zo eentje die lui voortkabbelt. Toch was ik geïnteresseerd, al was het maar door de lovende kritieken. Dat betekent nog niet dat de film echt een meesterwerk is, maar je weet het nooit. In Call Me By Your Name draait het om de zeventienjarige Elio en de (veel) oudere Oliver.

Oliver is een Amerikaan die in Italië in een gasthuis komt logeren. Elio woont in dit huis met zijn ouders en is vanaf het begin gefascineerd door de charismatische Oliver. Hij wil het niet direct toegeven, de vlinders fladderen al snel rond in zijn buik.

Tijdens het kijken moest ik denken aan iets wat een schrijfdocent mij ooit heeft geleerd: elk verhaal moet spankracht hebben. Deze spankracht dient in elke scène te worden gebouwd om het verhaal voort te stuwen, de spanningsboog strak te houden. In Call Me By Your Name bestaat deze spankracht uit de broeierige relatie tussen Elio en Oliver. Wat begint als vriendschap evolueert naar iets veel diepers. Elio bloeit helemaal op bij Oliver, terwijl Oliver juist heel kwetsbaar blijkt te zijn. Elio kan niet wachten Oliver te bespringen, Oliver wil het juist rustig aandoen en wil vooral dat Elio zich op zijn gemak voelt. Dit gaat niet over de oudere man die zijn jonge minaar eens zal inwijden in de liefde. Het is een tedere, liefdevolle ode aan een bijzondere band tussen twee mannen. Ze draaien om elkaar heen en weten niet goed wat ze met hun gevoelens aanmoeten. Vooral Elio worstelt met zichzelf.

armie hammer, die de rol van oliver speelt, heeft ook het gelijknamige boek ingesproken

Als ze toegeven aan hun liefde springen de vonken van het scherm. De passie kan dan alleen nog geblust worden in liefdesscènes. Regisseur Luca Guadagnino houdt deze momenten schaars. Hij wil vooral dat er spanning is als Elio en Oliver samen in beeld komen. Er heerst een onuitgesproken, onduidelijke liefde tussen de twee mannen die elke scène een vurige lading geeft. Door hun liefde geen stempel te geven (het woord “homo” wordt maar één keer uitgesproken) wordt het een pure liefde. Kan Guadagnino wat schelen dat het om twee mannen gaat. Hun zinderende, intense liefde is de kern van het verhaal. Zelden heb ik zo ademloos zitten kijken naar een romance.

Als ik dan een minpunt mag noemen, is dat het eind. Of beter gezegd, de weg daar naartoe. Die weg had net even korter gekund. Afgezien daarvan is Call Me By Your Name wat mij betreft een grote kanshebber om film van het jaar te worden.

Luca Guadagnino/Armie Hammer en Timothée Chalamet