Going Clear: Scientology & the Prison of Believe

Alex Gibney heeft met zijn documentaire Going Clear: Scientology & the Prison of Believe een enorme gok genomen. Iedereen die het waagt expliciet kritiek te geven op het krankzinnige nalatenschap van L.R. Hubbard kan rekenen op reprimandes. Toch is het Gibney gelukt mensen voor de camera te krijgen en een naargeestige documentaire in elkaar te draaien. Ik wist al dat Scientology er bijzondere “filosofieën” op na houdt. Een aflevering van South Park (let op dit zijn vier korte delen) leerde mij dat het gedachtegoed van deze cult… eh… om Paul Haggis te citeren, “what the fuck are you talking about?”

Lees verder “Going Clear: Scientology & the Prison of Believe”

Jumanji

Na een weekend met weinig slaap heb ik zin in nostalgie. Ik heb Jumanji vroeger vaak genoeg gezien, nu het “vervolg” in de Pathé zalen draait (niet eens in De Filmhallen? Serieus?) is het tijd om deze jaren negentig klassieker nog eens te kijken. In 1969 ontdekt de jonge Alan Parrish een geheimzinnig spel, Jumanji. Dit spel heeft als voordeel dat het zelfstandig werkt. Het enige wat de speler moet doen is de dobbelstenen gooien, de stukken bewegen vanzelf over het bord. Het nadeel van zo’n zelfwerkend spel is dat er ook bovennatuurlijke krachten meespelen. Alan wordt in de wereld van het spel gezogen, om 26jaar later bevrijd te worden door Judy en Peter. Terwijl ze proberen het spel uit te spelen komt er een complete jungle het bord uitgestormd.

Lees verder “Jumanji”

Beyond the Black Rainbow

Beyond the Black Rainbow kan het best worden omschreven als een drone die langzaam doorklinkt. Door elke frame zo fel mogelijk in te kleuren en omdat Cosmatos de tijd neemt voor krijgt zijn debuut het effect van een trance. Barry Nyle werkt in een inrichting waar Elena zit opgesloten, een meisje dat beschikt over telekinetische gaves. Barry is verantwoordelijk voor het onderzoek naar dit mysterieuze meisje en is op telepathische wijze met haar verbonden. Michael Rogers, die de rol van Barry speelt, ziet eruit of hij elk moment kan exploderen. Eva Bourne, ofwel Elena, bevindt zich in een permanente roes en krijgt maar mondjesmaat binnen in wat voor omgeving ze zit. 

Lees verder “Beyond the Black Rainbow”

Mysterious Skin

De eindscene van Mysterious Skin is afstandelijk en emotioneel tegelijk en weet mij nog altijd diep te raken. Centraal staan Neil en Brian, twee jongens die dezelfde traumatische ervaring meemaken maar er heel anders mee omgaan. Neil weet al van jongs af aan dat hij homoseksueel is en beland in de begerige handen van zijn coach. Brian is een verlegen jochie die op een avond een blackout krijgt en ervan overtuigd is ontvoerd te zijn door buitenaardse wezens.

Lees verder “Mysterious Skin”

Sharknado 4: The 4th Awakens

De Sharknado-reeks telt inmiddels vijf delen en mijn vrienden en ik hebben het ambitieuze plan om elk deel gezien te hebben. Drankje, snackje, film op en genieten van de onzin die de makers hebben bedacht voor Sharknado 4: The 4th Awakens. Wat onzin is het. De film is net begonnen als er in Las Vegas een tornado ontstaat die recht op een aquarium(?) afgaat waar menshaaien(!) in zitten en zo een nieuwe sharknado veroorzaakt. Te veel uitleggen is zonde. Bovendien is de plot zo onnavolgbaar dat uitleggen nauwelijks lukt.

Lees verder “Sharknado 4: The 4th Awakens”

Blood Simple.

In Blood Simple. van de gebroeders Coen, verdenkt bareigenaar Julian zijn vrouw Abby van een affaire met barman Ray. Hij huurt een privédetective in, Loren Visser, die zijn vermoedens bevestigt. Julian is woedend en wil dat Abby en Ray uit de weg worden geruimd. Een ogenschijnlijk simpel plot, strak, duidelijk, bedoeld om een mooie spanningsboog in op te bouwen. In handen van de gebroeders Coen wordt Blood Simple. een stijlvolle, maar ook eigenzinnige thriller met een debuterende Frances McDormand in de hoofdrol. 

Lees verder “Blood Simple.”

Irréversible

Na mijn eerste kijkbeurt, jaren geleden, zwoer ik Irréversible niet meer op te zetten. Ik kon echter niet ontkennen dat deze artistieke horror een onuitwisbare indruk had gemaakt. Deze film is een mokerslag waarvan de klap nog lang blijft na tintelen, een ervaring die je niet zo snel vergeet. Juist zulke films eindigen in mijn toplijst, hoe gruwelijk ze ook zijn. Ik ben benieuwd of Irréversible weer zo’n klap is, of dat ik inmiddels meer gewend ben. Op de hoes van de DVD staat zelfs een waarschuwing, dat deze film extreem gewelddadige beelden heeft die zeer realistisch ogen.

Lees verder “Irréversible”

Cloaca

Cloaca is oorspronkelijk een toneelstuk geschreven door Maria Goos, later is het onder regie van Willem van de Sande Bakhuysen verwerkt tot een tvfilm waarin de top van Nederlandse acteurs de hoofdrollen spelen: Pierre Bokma, Gijs Scholten van Aschat, Jaap Spijkers en Peter Blok. Ieder staat op een belangrijk keerpunt van zijn leven. Nemen ze de juiste afslagen of blijkt hun vriendschap niet bestand tegen de vuist van de realiteit? van de Sande Bakhuyzen introduceert de personages op een uiterst pijnlijk moment in hun leven en zet direct hun naam in beeld.

Lees verder “Cloaca”

Teenage Cocktail

Annie is net naar een dorpje verhuisd en laat haar oog vallen op de stoere Jules, die een stiekeme bijverdienste blijkt te hebben: cammen. Teenage Cocktail heeft een sterk sensuele ondertoon, regisseur John Carchietta gebruikt zijn film niet voor ranzigheden. Hij brengt de liefde van de meisjes juist zo liefdevol mogelijk in beeld. Het is niet de meest geloofwaardige film op Netflix, Carchietta mixt verschillende genres tot een verrassende cocktail over ontluikende liefde en de gevaren van internet.

Lees verder “Teenage Cocktail”

Kids

Het lijkt niet uit te maken wanneer ik Kids kijk, elke keer voel ik de opgefokte sfeer die regisseur Larry Clark en scenarist Harmony Korine erin hebben verwerkt. De dialogen tussen Telly en zijn vriend Casper zit vol hormonale puberpraat en door alles vanuit de losse pols te filmen krijgt Kids een rauw-realistisch gevoel. Alsof je niet naar een film kijkt maar een documentaire. Geen wonder dat Kids direct als een schandaalfilm werd beschouwd en ook nu nog met opgetrokken wenkbrauwen wordt bekeken.

Lees verder “Kids”