Het is alweer een maand geleden sinds ik naar de bioscoop ben geweest en ik heb gekozen voor een grootse titel: Bohemian Rhapsody. De biopic over rockband Queen, met nadruk op de megalomane bandleider Freddy Mercury. Op zich is het een wonder dat deze film er is gekomen. Het script moest vele malen worden herschreven, Sacha Baron Cohen werd ingeruild voor Rami Malek, en regisseur Bryan Singer moest zijn taken tijdelijk overgeven aan Dexter Fletcher. We beginnen bij Mercury, die al op jonge leeftijd pure charisma ademt en de zanger van een obscuur bandje wordt. De andere leden zijn drummer Roger Taylor en gitarist Brian May. Zij hebben eerst hun twijfels bij de wel erg van zichzelf overtuigde Mercury. 

Tot hij voor ze zingt. En als hij zijn banddebuut beleeft paradeert hij over het podium alsof de ruimte van hem is. May en Taylor weten dat ze de juiste man hebben aangenomen. Al zal hij hun geduld nog op de proef gaan stellen.

Het kan worden gezegd dat Bohemian Rhapsody zich niet altijd aan de feiten houdt en weinig toevoegt aan het filmgenre. Maar verdorie, dit is gewoon een goede film. Malek is perfect gecast als egotripper Mercury. Geen één keer had ik het gevoel naar een acteur te kijken. Malek ís Mercury. Inclusief de overbeet, gouden strot, snor, en loopjes over het podium. Malek weet ook die macho-uitstraling goed te verbeelden. En hij laat zien dat de zanger worstelde met demonen. Alleen als het feest is, hij zich omringd met aanbidders, voelt Mercury zich gelukkig. Nadien wordt hij beslopen door donkere gedachtes.

Malek ís Mercury.

Bohemian Rhapsody bouwt op naar het legendarische concert van Live Aid. Jézus, wat is dát een belevenis.  De camera vliegt over de uitzinnige fans, staat dan weer op het podium, toont tv-beelden en schakelt weer terug naar het concert. Mercury zet een voet op het podium en het publiek eet uit zijn hand. Hij bespeelt ze met hetzelfde gemak als zijn piano. En bij “We Are The Champions” brult het hele publiek mee. Dat zijn nogal wat stemmen. Het is één ding om in het publiek te staan, tussen honderdenduizenden fans, het is iets heel anders dit fenomeen (want dat is het) vanaf het podium mee te maken. Ongelooflijk.

Als biopic op zich is Bohemian Rhapsody niet zo heel bijzonder, en de vertelstructuur voelt wat versplinterd. Maar Malek houdt de fragmenten met groot gemak bij elkaar (geef die man het gouden beeldje). En het Live Aid concert is wat mij betreft hét filmmoment van 2018.

Bryan Singer/Rami Malek en Lucy Boynton