Zoveel sterren geven de lezers aan deze film.

Quentin Tarantino had voor zijn debuut Reservoir Dogs al wat scripts op de plank liggen. Eén daarvan was True Romance, uiteindelijk geregisseerd door Tony Scott. In tegenstelling tot de ironische boventoon die Tarantino in zijn eigen films doorvoert, kiest Scott voor een andere aanpak. In zijn handen wordt het script een directe, smerige thriller vol bloederig (vuurwapen)geweld. Maar laat ik eerst ingaan op de belangrijkste vraag: waar gaat True Romance over? Clarence is een eenvoudige jongen met een liefde voor Elvis Presley en Kungfufilms. Op zijn verjaardag ontmoet hij Alabama, die bij hem aanschuift in de bioscoop. Er is meteen een vurige vonk tussen de twee en ze stappen in het huwelijksbootje.

Maar… zoals altijd is er een maar: Alabama is een callgirl, onder de duim gehouden door de doorgesnoven pooier Drexl. Clarence kan de gedachte niet verdragen dat zo’n stuk vuil rondloopt en besluit Alabama uit te kopen. Natuurlijk gaat dit mis, neemt hij per ongeluk een koffer vol coke mee, en  gaan de rechtmatige eigenaren onmiddellijk hun coke terugzoeken.

Het grote verschil met Tarantino is dus dat Scott geen ironie gebruikt. Dat mag op het eerste gezicht een klein verschil zijn, het tegenovergestelde is waar. Bij Pulp Fiction wordt gelachen als iemand per ongeluk door zijn kop wordt geschoten, in Reservoir Dogs wordt iemands oor afgesneden terwijl Stuck in the Middle with You wordt afgespeeld. Het geweld in True Romance leunen wel tegen cartooneske bloedbaden (zie hoe Alabama krijsend een huurmoordenaar vol lood pompt), Scott kiest toch voor een meer realistische weg. Geweld ís niet leuk. Het is gruwelijk. Het doet wat met mensen.

Het grote verschil met Tarantino is dus dat Scott geen ironie gebruikt.

En het kan ook niet anders of alles moet wel tot een kookpunt komen in een explosieve finale. Politie tegenover beveiliging tegenover gangsters. Knallen maar. Ook hier wordt de tragiek van geweld benadrukt, hoewel de snelle montage het ook weer cool maakt. Dan nog. Hier is geen katharsis. Alleen een knalfestijn waar ik kippenvel van krijg. Alle personages die Tarantino op papier heeft gezet worden van het toneel geblazen.

Tarantino laat intussen zien dat hij het scenarioschrijven tot in de puntjes beheerst. Het verhaal wordt bijeengehouden en geëscaleerd via de coke. Iedereen in het verhaal, elk personage heeft wel wat met die coke te maken. En dat geeft Tarantino een mooi excuus voor zijn typerende dialogen. Ik mag trouwens ook de cast niet vergeten. Van Christian Slater en Patricia Arquette, tot Dennis Hopper, Christopher Walken, Gary Oldman en Brad Pitt, iedereen levert schitterend spel af.

Tony Scott/Christian Slater en Patricia Arquette