Het is 1998 als Greg Sestero, een jongen met grote dromen over het acteursbestaan, de enigmatische Tommy Wiseau ontmoet. Ook hij heeft de droom acteur te worden, al heeft hij er niet echt de aanleg voor. Er ontstaat een bijzondere band tussen de twee en ze doen verwoede pogingen als acteur aan de bak te komen. Als het blijft mislukken zweert Wiseau Hollywood af en besluit een toneelstuk te schrijven. Wegens gebrek aan interesse werkt hij dit om tot een boek van zo’n 500(!) pagina’s, maar ook dit krijgt hij niet verkocht. Dan maar een film. De titel? The Room. Het verhaal? Johnny is verloofd met Lisa, maar zij laat haar oogje vallen op Mark. Waarom, dat is niet duidelijk. Ineens vindt zij Johnny “boring” en beschuldigt hem ervan haar te hebben geslagen.

Wiseau denkt een meesterwerk in handen te hebben. Hij weet niet dat zijn geliefde film zal uitgroeien tot een beruchte cultfilm. Wat maakt The Room nou zo bedroevend slecht? Eerst is er Wiseau zelf. Hij probeert te acteren, maar zijn gezicht lijkt bevroren in één emotie. Hij valt nog het beste te omschrijven als een humeurige, langharige kunstenaarstype, met als enig verschil dat hij toch echt geen kunstenaar is. De rest van de cast weet evenmin te overtuigen.

En dan het script. Neem een scène tussen Lisa en haar moeder, Claudette. Lisa klaagt over Johnny, als Claudette het gesprek eens een andere kant op wil sturen: “I’ve got the results back, it’s definitely breastcancer.” Het antwoord van Lisa? “Don’t worry so much mum.” En daarmee is het onderwerp afgehandeld. Geen ziekenhuisbezoeken, geen emotionele toestanden. Dat bewaart Wiseau voor de dakscène: Johnny is net beschuldigd van mishandeling en komt het dak op met de volgende tekst: “I did not hit her, it’s not true! It’s bullshit, I did not hit her, I did naaaawt. Oh hi Mark!” Om zijn “woede” kracht bij te zetten, gooit hij met een slappe polsbeweging zijn flesje water op de grond. Met een beetje goodwill kan je The Room beschouwen als een koortsfantasie waarin Wiseau de grote held is. Er is nauwelijks iets bekend over zijn leven, afgaande op wat er in zijn film gebeurt zou je kunnen zeggen dat hij verlangt naar vriendschap. Liefde. Erkenning. Elk personage spreekt vol lof over Johnny en hij wordt beschreven als een gevoelige, lieve jongen.

Het excentrieke gedrag van Wiseau zorgt intussen voor oplopende spanningen achter de camera. Hij eist dat iedereen vroeg begint, zelf komt hij steevast rond de middag aanlopen. Wiseau duldt geen tegenspraak. Als iemand het waagt een kritisch woord over zijn meesterwerk te uiten, wordt dit bestraft met een tirade. De cast en crew geven de vragen dan maar op en proberen in ieder geval nog iets te maken van dit wrak.

In de filmgeschiedenis hebben een paar titels de basis voor de nachtcinema gelegd. El Topo bijvoorbeeld, The Rocky Horror Picture Show en Eraserhead. Precies dit lot is ook weggelegd voor The Room. De film ontbeert de kunstzinnigheid en het charisma van de andere titels, het publiek kan dit niks schelen. Duizenden bezoekers en bekende filmmakers en acteurs genieten met volle teugen van Wiseaus onnovolgbare hersenskronkels. Als je nieuwsgierig bent geworden maar geen anderhalf uur van je leven aan dit “antimeesterwerk” kwijt wil, The Nostalgia Critic heeft er een fantastische review aan gewijd: https://www.youtube.com/watch?v=Tri9i3WtXLc 

WIST JE DAT

De dakscène moest worden gedaan in 32 scènes. Wiseau kon zijn tekst namelijk niet onthouden.

Wiseau stond er ook op dat zijn blote kont in beeld zou komen. Immers, hoe zouden ze The Room anders aan de man brengen?

23-6-2017/Tommy Wiseau/Tommy Wiseau en Greg Sestero

Voor de recensie heb ik gebruik gemaakt van het boek The Disaster Artist, geschreven door Greg Sestero en Tom Bissell