Tijdens de zomerprogrammering van Kriterion werd eenmalig het cultjuweel Birdemic: Shock and Terror vertoond. Natuurlijk moest ik ernaartoe. Het evenaart zo’n beetje het niveau van The Room, met als verschil dat Wiseaus meesterwerk nog een béétje schwung heeft. Om de pijn te verzachten had het personeel een flinke stapel blikjes bier in de zaal geplaatst. Naargelang de film duurde werd de stapel snel kleiner. Terecht. Want zonder alcohol is dit maar lastig vol te houden. Regisseur James Nguyen liet zich inspireren door – wat een verrassing – The Birds, en de ecologische documentaire An Inconvenient Truth van Al Gore.
Alfamannetje Rod, een verkoper bij een vaag bedrijf, wordt verliefd op model Nathalie, een meisje dat hij nog kent van de middelbare school. Hun romantische samenzijn wordt echter snel verstoord door de komst van moordzuchtige vogels.
Met “snel” bedoel ik eigenlijk dat Nguyen eerst ruim een half uur de tijd neemt (volgens mij nog langer) om de relatie tussen Rod en Nathalie uit te werken. En met “relatie” bedoel ik dat er stompzinnige dialogen volgen en we een liefdesscène krijgen waar de meest preutse kijker nog treurig het hoofd bij zou schudden. Pas als dat voorbij is komen er computergegenereerde vogels aangevlogen. En Jezus, ik weet niet waar Nguyen zijn geld aan heeft besteed, maar ik heb nog nooit zulke lelijke vogels gezien. Ze lijken eerder uit een computerspel te zijn gevlucht, om vervolgens te ontdekken waar ze zijn geland, en er dan maar het beste van te maken.
Het beroerdste aan Birdemic: Shock and Terror is nog wel dat Nguyen voelbaar goede bedoelingen heeft gehad. Hij heeft er zelfs een boodschap in verwerkt over hoe wij mensen met de natuur omgaan en het zoveel beter zou zijn om in vrede met elkaar te leven. Maar als een personage An Inconvenient Truth aanhaalt en iemand anders vervolgens zegt dat ie nu een milieuvriendelijke auto aanschaft, kan ik alleen maar kreunen en mijn ogen sluiten. Serieus? Het is als alsof een klein kind poogt iets nuttigs te zeggen. Het is sowieso alsof een klein kind vanuit de regiestoel aanwijzingen door de megafoon heeft geblerd.
Het publiek vermaakt zich intussen uitstekend. Hoe meer bier wordt gedronken, hoe harder het gelach klinkt. Dat is ook de beste reactie op deze miskleun: gewoon lachen. Lachen om de personages die kledinghangers gebruiken om de vogels van zich af te slaan. Lachen om de vogels zelf. Lachen om de dialogen die zelfs soapacteurs zouden weigeren uit te spreken. Een man rechts van mij heeft al een paar keer hoorbaar gegaapt. Ook dat is een reactie die ik mij goed kan voorstellen. Met een nuchtere blik is deze titel perfect als slaapmiddel.
James Nguyen/Whitney Moore en Alan Bagh