Het valt mij direct op dat Kiddo gefilmd is door een grofkorrelig filter en dat de camera ongemakkelijk dicht bij de personages komt. Ik ben geneigd om een vergelijking te trekken met de “Iphone-films” van Sean Baker. Dat grofkorrelige haalt een sluier weg tussen publiek en de film. Alsof de romantische glans is weggeschuurd. En ín die wereld zorgt de combinatie van geluidjes en snelle … Lees verder Kiddo
Beau Is Afraid. Dat was… iets. Ik probeer al een paar dagen te bedenken hoe ik vat kan krijgen op dit monster – want dat is het – maar Ari Asters nieuwste, ehm, film(?), zit zo tjokvol symboliek en wordt zo sterk geleid door zoveel verschillende associaties, dat ik gewoon niet weet waar ik moet beginnen. Ik denk aan Het Proces van Franz Kafka. David … Lees verder Beau Is Afraid
In het koude en besneeuwde Rimini werkt de charmante Richie Bravo als crooner voor groepjes toeristen. De vrouwen – overwegend van middelbare leeftijd – vallen als een blok voor de gigantische zanger met blonde lokken. Richie buit zijn charisma handig uit door bij te klussen als gigolo. Het levert hem een aardig extra zakcentje op. Als hij niet op het podium staat zwerft hij rond … Lees verder Rimini
Het is verleidelijk om een vernietigend oordeel uit te spreken over Step Up. Toch vind ik niet dat deze dansfilm dat verdient. Het is verre van een meesterwerk – dat maakte de critici in 2006 al duidelijk – ik wil er evengoed positieve woorden aan wijden. En waarom niet? Ik hou van creatieve uitdagingen. En heb ook echt wel wat pluspuntjes kunnen noteren. Om te … Lees verder Step Up
Marcel the Shell with Shoes On. Klinkt als de titel van een jeugdboek. Maar dit is geen jeugdboek. Wel een film die ik op veel forums voorbij heb zien komen. Of beter gezegd, het is een passieproject. Het creatieve brein achter dit wonderbaarlijke werk, Dean Fleischer Camp, heeft er bijna een decennium over gedaan om dit project van de grond te krijgen. Daar gingen nog … Lees verder Marcel the Shell with Shoes On
Waar The Blue Caftan over ging, hoelang hij duurde, wie erin speelde, welke taal er werd gesproken, ik had werkelijk geen idee. Ik liet mij puur leiden door een jubelrecensie die de film beloonde met de perfecte score van tien punten. Dan wil ik natuurlijk wel weten of The Blue Caftan die punten heeft verdiend. Dit Marokkaanse liefdesdrama is gecentreerd rondom een prachtige blauwe Arabische … Lees verder The Blue Caftan
Ervan overtuigd dat EO om 12:30 zou beginnen in Studio/K arriveerde ik 12:07 bij het filmtheater. En ontdekte daar dat de film al was begonnen. Het scheelde maar vijf minuten, ik haat het om te laat te arriveren bij een filmvoorstelling. Helemaal als ik, zoals in dit geval, een zaal binnenstap die zo donker is dat ik niets zie. Op het scherm na dan. Verder … Lees verder EO
Een karakterstudie over een pedofiel, met als bedoeling wat sympathie voor hem te kweken. Dan is de regisseur ofwel erg dapper, ofwel is er sprake van carrière-suïcide. In dit geval gaat het over The Woodsman, het debuut van Nicole Kassell en medegeschreven door Steven Fechter. De hoofdrol is voor Kevin Bacon, die het script naar eigen zeggen tijdens een strandwandeling in handen kreeg geduwd. Hij … Lees verder The Woodsman
Tár begint met… de eindtitels. En het zijn nogal wat namen die langskomen. Uitvoerende producenten, stuntmensen, adviseurs, persoonlijke assistenten… Het zorgt voor wat gegiechel in de bioscoopzaal. Ook ik vind het verwonderlijk. Na een minutenlange presentatie van deze namenlijst (gevoelsmatig duurt het erg lang) verschijnt eindelijk hoofdrolspeelster Cate Blanchett, die in de huid van Lydia Tár kruipt. Zij wordt geïnterviewd op een groot podium, het … Lees verder Tár
Soms moet je als acteur je eigen kansen creëren. Zoals bijvoorbeeld Robert Duvall in 1997 deed met The Apostle. Nadat hij jarenlang studio’s vroeg om dit passieproject te steunen, ging hij dan zelf maar aan de slag met de productie en regie. Uiteraard stond hij ook voor de camera. Hij is de populaire prediker Sonny, een man bezeten van God en Jezus. Als hij spreekt … Lees verder The Apostle
