Ervan overtuigd dat EO om 12:30 zou beginnen in Studio/K arriveerde ik 12:07 bij het filmtheater. En ontdekte daar dat de film al was begonnen. Het scheelde maar vijf minuten, ik haat het om te laat te arriveren bij een filmvoorstelling. Helemaal als ik, zoals in dit geval, een zaal binnenstap die zo donker is dat ik niets zie. Op het scherm na dan. Verder … Lees verder EO
Een karakterstudie over een pedofiel, met als bedoeling wat sympathie voor hem te kweken. Dan is de regisseur ofwel erg dapper, ofwel is er sprake van carrière-suïcide. In dit geval gaat het over The Woodsman, het debuut van Nicole Kassell en medegeschreven door Steven Fechter. De hoofdrol is voor Kevin Bacon, die het script naar eigen zeggen tijdens een strandwandeling in handen kreeg geduwd. Hij … Lees verder The Woodsman
Tár begint met… de eindtitels. En het zijn nogal wat namen die langskomen. Uitvoerende producenten, stuntmensen, adviseurs, persoonlijke assistenten… Het zorgt voor wat gegiechel in de bioscoopzaal. Ook ik vind het verwonderlijk. Na een minutenlange presentatie van deze namenlijst (gevoelsmatig duurt het erg lang) verschijnt eindelijk hoofdrolspeelster Cate Blanchett, die in de huid van Lydia Tár kruipt. Zij wordt geïnterviewd op een groot podium, het … Lees verder Tár
Soms moet je als acteur je eigen kansen creëren. Zoals bijvoorbeeld Robert Duvall in 1997 deed met The Apostle. Nadat hij jarenlang studio’s vroeg om dit passieproject te steunen, ging hij dan zelf maar aan de slag met de productie en regie. Uiteraard stond hij ook voor de camera. Hij is de populaire prediker Sonny, een man bezeten van God en Jezus. Als hij spreekt … Lees verder The Apostle
Altijd leuk als er iemand achter je in de bioscoop uitvoerig vertelt over een ongemakkelijke date . “Anne” is op date geweest en had een mooie jurk aangetrokken. Wat bleek: de plek van de date was nu niet echt geschikt voor jurken. De precieze details kan ik niet horen, alleen dat “Anne” het niet makkelijk had. Haar vriendin sluit af met de wijze woorden “Superanne en haar mannen”. Ik ben toch wel erg nieuwsgierig geworden. Ik wil mij omdraaien om te vragen waar die date nu was, het licht gaat uit en de zaal wordt stil. Ik vraag het later nog wel. Eerst schenk ik mijn aandacht aan Thelma, een Deense film waarover ik niet zo gek veel weet.
“Fifty Shades of Grey meets Fatal Attraction” staat op de cover van de DVD Goddess of Love. Ik weet niet of ik gewelddadige softporno kan verwachten of een bizarre erotische thriller. Regisseur Jon Knautz gaat voor het tweede. Goddess of Love gaat over Venus. Haar woning is volgepropt met Boedhabeeldjes en andersoortig zenmateriaal, ze lurkt vaak aan een pijpje om haar zenuwen te kalmeren en hoort in haar woning nog eens harde geluiden die van haar buren lijken te komen. Oh, en ze is paaldanseres. Venus is mentaal geen heel sterke persoon en al helemaal geen geschikt relatiemateriaal. Fotograaf Brian is niet op de hoogte van haar misère en valt als een blok voor haar. Als zij er echter achterkomt dat hij nog een goede vriendin heeft met wie hij een sterke band onderhoudt, gaat ze flippen.
Toen ik afgelopen weekend The Killing of a Sacred Deer ging kijken, stommelde er op het laatste moment nog een echtpaar binnen. De man vond het nog nodig luidkeels commentaar te geven. Natuurlijk gingen ze achter mij zitten. Gelukkig hield hij zich tijdens de film rustig en kon ik genieten van mijn eerste kennismaking met de Griekse regisseur Yorgos Lanthimos. Hij opent de film op grandioze wijze: het eerste shot is dat van een opengesneden borstkas waarin een roze hart klopt. Er klinkt klassieke muziek, de camera zoomt langzaam uit. De bebloede handen van chirurg Steven, wiens patiënt na de operatie overlijdt, worden zichtbaar. Het is zonder meer een spectaculaire introductie van een personage.
Het is 1998 als Greg Sestero, een jongen met grote dromen over het acteursbestaan, de enigmatische Tommy Wiseau ontmoet. Ook hij heeft de droom acteur te worden, al heeft hij er niet echt de aanleg voor. Er ontstaat een bijzondere band tussen de twee en ze doen verwoede pogingen als acteur aan de bak te komen. Als het blijft mislukken zweert Wiseau Hollywood af en besluit een toneelstuk te schrijven. Wegens gebrek aan interesse werkt hij dit om tot een boek van zo’n 500(!) pagina’s, maar ook dit krijgt hij niet verkocht. Dan maar een film. De titel? The Room. Het verhaal? Johnny is verloofd met Lisa, maar zij laat haar oogje vallen op Mark. Waarom, dat is niet duidelijk. Ineens vindt zij Johnny “boring” en beschuldigt hem ervan haar te hebben geslagen.
Ik heb dit waanzinnige debuut van David Lynch op DVD en videoband en heb hem al een keer in het Filmmuseum gezien. Nu de documentaire David Lynch: The Art Life is uitgebracht, draait Eraserhead weer even opnieuw in de bios. Ik heb voor de zekerheid gereserveerd, dit bleek niet nodig: er zitten nog geen tien mensen in de zaal. Wat wil je, met een zwartwit film waarin nachtmerriebeelden en -geluiden de overhand hebben. Zelfs een eetscène wordt als een onsmakelijke en zwartkomische gelegenheid in beeld gebracht. “Rode draad” in het verhaal is Henry (met het meest markante kapsel uit de filmgeschiedenis) die leeft in een wereld doordrongen van een broeierige, industriële sfeer. Zijn ogen zijn gevuld met achterdocht en angst en hij balanceert op het randje van werkelijkheid en waanzin. Eén duwtje en hij stort in.
Het is de nachtmerrie van elke ouder: je kind verliezen. Het overkwam Adri van der Heijden en zijn vrouw Mirjam Rotenstreich in 2010. Ikzelf studeerde nog aan de VU toen Tonio werd doodgereden. van der Heijden wist maar één manier om zijn verdriet te verwerken: schrijven. Met zijn majestueuze roman Tonio creëerde hij een monument voor zijn zoon. Vorig jaar bracht regisseuse Paula van der Oest dit lijvige werk naar de bioscoopzalen. Critici waren lovend over de film en prezen het optreden van Pierre Bokma als de zwaarlijvige schrijver. Hoewel ik de ruim 600 pagina’s tellende roman te lang van stof vind – van der Heijden is onbekend met de begrippen “kort” en “bondig” – vind ik die toch beter dan de film.
