Het is 1993 als Steven Spielberg met Jurassic Park dinosaurussen naar de bioscoop brengt. Ik, toen vier jaar, wilde niks liever dan deze film zien. De kaartverkoopster dacht daar anders over, ik was toch echt te jong voor dit dinoavontuur. Toen mijn vader de videoband huurde in de videotheek vond ik de film inderdaad erg spannend. Jurassic Park is gebaseerd op het boek van Michael Crichton en gaat over het mysterieuze nieuwe themapark van miljonair John Hammond.

Dit park belooft het amusement van de toekomst te brengen, maar na een noodlottig incident hebben de investeerders er niet veel vertrouwen in. John besluit daarom om wat experts uit te nodigen en hun oordeel over het park te geven. De kandidaten: paleontologist Alan Grant, paleobotanist Ellie Sattler en de wiskundige Ian Malcolm.

In de eerste twintig minuten bouwt Spielberg de spanning zorgvuldig op. Het publiek weet wel wat we te zien gaan krijgen, de personages blijven in het ongewisse. En dan is er de eerste scène dat een dinosaurus in beeld komt. Een langnekkige Brachiosaurus die door het landschap wandelt en rustig wat blaadjes van een boom eet. Reken maar dat ik destijds met grote ogen zat te kijken. Ook nu nog voel ik kippenvel, ongetwijfeld deels veroorzaakt door de muziek van John Williams. Het is toch waanzinnig zo’n majestueus dier voor de camera te zien? Mijn ouders waarschuwen mij nog dat het wel eens slecht zou kunnen aflopen. Dat liet nog even op zich wachten, eerst genoot ik van de babyraptors en de Triceratops. Pas wanneer de T-rex zich laat zien gaat het fout. Als ik de dinokoning nu met logge stappen tussen de twee auto’s door zie stampen en hij zijn iconische brult brult, voel ik mij weer dat jongetje van vier. Net als bij de ijzingwekkende scène in de keuken, waar de Velociraptors jacht maken op Tim en Lex.

toen spielberg bezig was met de post-productie van jurassic park, filmde hij schindler’s list

Ik voel nu ook iets anders: hoe Spielberg op symbolische wijze de natuur loslaat op de mens. Wij denken alles maar onder de duim te kunnen houden, tot iets die spreekwoordelijke duim afbijt. Dat is precies wat er in Jurassic Park gebeurt. Wat door John puur als entertainment wordt beschouwd, keert zich tegen hem. Logisch, het zijn immers oermonsters die hij tot leven heeft gewekt. Zij beschouwen zich niet als entertainment. De dino’s volgen hun instincten en zien de bezoekers als lekker hapje. Juist die boodschap geeft Jurassic Park een ijzersterke kern en zorgt ervoor dat deze actiefilm na vijfentwintig jaar nog steeds overeind staat. 

Steven Spielberg/Richard Attenborough en Jeff Goldblum