Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
In tegenstelling tot zijn fenomenale voorganger, zag ik The Lost World: Jurassic Park wél in de bioscoop. Ik zat nog steeds in mijn dinogekte en trok mij nog helemaal niets aan van dingen als contuïteit, karakterontwikkeling of plotgaten. Dat doe ik bij tijd en wijlen nog steeds niet trouwens; als een film mij vermaakt dan is het, wat mij betreft, dik in orde. In The Lost World wordt geopend met een prachtig tropisch eiland, waarop een gezinnetje geniet van een luxueuze lunch. De pret slaat om in paniek als het dochtertje door kleine, hagedisachtige beestjes wordt aangevallen. Regisseur Steven Spielberg zet een hilarische overgang in, en we zijn terug bij Ian Malcolm, de cynische wetenschapper uit Jurassic Park. John Hammond heeft zijn hulp nodig.
Johns neef, de opportunistische Peter Ludlow, wil de dinosauriërs van het eiland halen, en ze naar het vasteland brengen. Geen dinodierentuin op een exotische plek, maar gewoon middenin de stad. John wil juist een team naar het eiland sturen om de dino’s in kaart te brengen. Het gaat er Spielberg om dat er twee groepen met conflicterende belangen op het eiland belanden. En dat daarna een Tyrannosaurus Rex losgaat in de stad.
Ja, het is wat veel aan plot, en het wordt niet helemaal lekker uitgewerkt. Zelfs nu ik overduidelijk de fouten in The Lost World kan aanwijzen, blijf ik erbij dat dit een vermakelijke film is. Heel erg vermakelijk. Als ik weer de themamuziek hoor, gaan mijn nekharen recht overeind staan. En die dino’s, die blijven ontzag bij mij oproepen. Ik weet precies wanneer wie tussen de kaken van een carnivoor beland. Het gejammer van de jonge T-rex gaat nog steeds door merg en been.
Ik kan tot op de frame nauwkeurig analyseren waarom dit deel minder is dan zijn voorganger.
In het “tweede deel” laat Spielberg de T-rex stampij in de stad maken, wat toen erg opwindend was. Nu zitten we niet in de humide jungle, maar in de mensenwereld, waar het monster enorme ravage aanricht. Stedelingen zijn een lekker hapje, het hele verkeer raakt ontregelt. Ik ben inmiddels iets meer verwoesting in films gewend, ik blijf verlekkerd toekijken hoe de chaos zich verspreidt.
Toegegeven, als het op deze filmserie aankomt, ben ik erg bevooroordeeld. Ik moet echter ook bekennen dat ik, met de kennis van nu, verwachtte dat The Lost World alsnog ging tegenvallen. Ook na de zoveelste kijkbeurt. Ik kan tot op de frame nauwkeurig analyseren waarom dit deel minder is dan zijn voorganger. Mijn eindoordeel blijft hoe dan ook hetzelfde: ik geniet er nog steeds van.