Halloween is niet per se een bloederige film (zelfs als iemand aan een keukenmes wordt gespietst is er nauwelijks een druppel zichtbaar), maar wel eentje met een benauwende sfeer. Regisseur John Carpenter schiep met deze klassieker het iconische monster Michael Myers, die zich steevast verbegert achter een spierwit masker. De eerste keer dat ik Halloween zag vond ik hem maar matig: te veel meidengeklets, te weinig actie. Als ik nu dat bekende synthesizerdeuntje hoor voel ik mijn nekharen recht overeind staan. Een piepjonge Michael takelt met zijn mes zijn oudere zus toe en wordt daarna opgesloten in een inrichting.

Deccennia later ontsnapt Michael om terug te keren naar zijn geboortedorp. Zijn arts, Loomis, weet zeker dat Michael nog meer slachtoffers zal maken. De vraag is alleen, waar verstopt hij zich? Intussen bereidt een groepje meiden (met onder andere Laurie, gespeeld door Jamie Lee Curtis) zich voor op het naderende Halloween. Zij hebben geen idee van de nachtmerrie die hen te wachten staat. En als die losbarst is er geen enkele plek om naartoe te vluchten.

Halloween is, in tegenstelling tot de vele vervolgen, geen snelle film. Carpenter neemt alle tijd om de spanningsboog neer te zetten en die steeds verder op te rekken. Jaren geleden had ik het geduld niet voor zo’n lange spanningsboog, nu voel ik hoe de beklemmende sfeer allengs uitbarst, als een vuist die tergend traag aankomt om een stomp in het gezicht te geven.

Die spanning stoelt op twee principes. Ten eerste is er uiteraard Michael Myers, die door Carpenter wordt neergezet als een spook. De reusachtige, gemaskerde psychopaat kan werkelijk overal gaan en staan zonder direct op te worden gemerkt. In de achtertuin, in de auto, bij het schoolplein, of plotseling in de woonkamer. Hem uitschakelen is onmogelijk. Of hij nu wordt getroffen door een mes of kogels, zijn wilskracht is zo sterk dat hij steeds weer herrijst. Waarom hij zo is, wat zijn beweegredenen zijn, dat is niet belangrijk. Michael is de Boeman, ontsnapt uit een nachtmerrie, de meszwaaiende gek die zonder motief zijn slachtoffers aanvalt. Wat ook bijdraagt aan de geladen atmosfeer van Halloween is die briljante synthesizermotief. Als die nerveuze elektronische tonen hoorbaar worden weet je dat er gevaar dreigt. Carpenter laat het monster niet zien, toch is Michael volop aanwezig.

carpenter componeerde de iconische score pas na een eerste vertoning, toen de film werd bekritiseerd wegens een gebrek aan spanning

Wat trouwens ook niet onvermeld mag blijven is de doorbraakrol van Curtis. Zij was bij de start van de opnames bang om ontslagen te worden, Carpenter was zeer tevreden met haar prestaties. Geheel terecht wordt zij sindsdien beschouwd als de Scream Queen. Alleen jammer dat zij ook in wat vervolgen kwam opdraven.

John Carpenter/Jamie Lee Curtis en Donald Pleasence