In het begin van The Ward steekt Kristen (Amber Heard) een huis in brand. Zij wordt opgepakt en in het gesticht gegooid, waar dokter Gerald Stringer (Jared Harris) zich over haar ontfermt. In het gesticht ontmoet Kristen ook medepatiënten Emily (Mamie Gummer), Sarah (Danielle Panabaker), Zoey (Laura-Leigh) en Iris (Lyndsy Fonseca). Algauw ontdekt zij dat een spookachtig figuur de gangen onveilig maakt en het op haar en de meisjes heeft voorzien. Wat is er allemaal aan de hand? Wat is de rol van Gerald? Is er echt sprake van een spook, of speelt Kristens verbeelding een duivels spelletje?
Gerald gedraagt zich ook vreemd. Bij groepstherapie mag een bepaalde naam niet worden genoemd. Er wordt immers niet gesproken over voormalige patiënten. Waarom niet? Wie is toch de door de meisjes doodgezwegen Alice? Of Tammy, de patiënt die eerder in Kristens kamer zat? Het is een intrigerend mysterie wat regisseur John Carpenter ons met The Ward voorschotelt, de uitwerking laat veel te wensen over. In de eerste plaats is het acteerwerk niet om aan te zien. De actrices zullen in andere films ongetwijfeld hun kunnen hebben bewezen, hier spelen zij hopeloos gekunsteld, hol, op de automatische piloot, alsof zij slaapwandelen door de dialogen.
Er gebeurt ook weinig van echte betekenis in The Ward. De meisjes kletsen wat, werken elkaar (en de kijker) geregeld op de zenuwen, er wordt muziek opgezet en gedanst… Maar wie zij echt zijn, wat zij betekenen, waar zij voor staan, dat komt nooit naar voren. Er is één scène waarin hun persoonlijkheden kort worden toegelicht, verder blijven de personages veroordeeld tot platte typetjes die eigenlijk niets te zeggen hebben. Merkwaardig. Ik begrijp dat samenwerken met Carpenter een hele eer moet zijn, maar de actrices verdienen toch een beter scenario?
Ergens hoop ik dat de horrormeester met nog één titel komt, zodat hij zijn filmcarrière waardig kan afsluiten.
Carpenter probeert met The Ward uit alle macht de tijdsperiode van eind jaren zestig op te roepen, een claustrofobische setting met ouderwetse behandelmethodes neer te zetten. De inrichting oogt als een opeenstapeling van clichés uit andere horrorfilms: enge smalle gangen, kleine patiëntenkamers, nors en pesterig personeel. Dit is niet spannend of meeslepend, maar doodsaai. De geestverschijning is zo overduidelijk een actrice met veel makeup, dat zij eerder op de lachspieren werkt dan angst aanjaagt. Als Carpenter de kaarten op tafel legt, blijkt het scenario uit te gaan van een intrigerend idee. Het is verre van origineel, maar met Carpenter achter de camera zou je toch ouderwets horrorplezier verwachten. Niet dus.
Met The Ward leverde Carpenter zijn laatste film af. Het mag nog niet eens in de schaduw van klassiekers als Halloween of The Thing staan. Ergens hoop ik dat de horrormeester met nog één titel komt, zodat hij zijn filmcarrière toch nog waardig kan afsluiten.
Regie: John Carpenter. Met: Amber Heard en Jared Harris