Ben Cross. Wedden dat je nog nooit van deze naam hebt gehoord? Als tiener vond hij zijn plek naar het podium en keek sindsdien niet meer terug. Na jaren van keihard werken werd hij geaccepteerd op de London’s Royal Academy of Dramatic Art’s (RADA) en speelde daarna in MacBeth, Death of a Salesman en meer beroemde stukken. Hij acteerde naast grootmeesters als Sean Connery en Michael Caine toen hij met A Bridge Too Far voor het eerst op een filmset stond. Toen in 2001 Harry Potter and the Philosopher’s Stone werd verfilmd dacht men voor de rol van Severus Snape ook aan Cross.

Deze man, spijtig genoeg overleden in 2017, kan je dus beschouwen als een op zijn minst solide acteur. Iemand die heel goed wist wat hij deed en veel liefde had voor het ambacht. Dan vraag ik mij toch af hoe in godsnaam zo’n getalenteerde kerel, die heeft moeten vechten voor zijn bestaansrecht als acteur, in het abominabele Species IV terecht is gekomen. (Ook wel getiteld Species: The Awakening, wat verder helemaal niets uitmaakt).

Begonnen in de jaren negentig als een totaal niet serieus te nemen maar verder heerlijke campy sciencefictionfilm, ging de kwaliteit (sowieso al een relatief begrip gezien de context) van Species met ieder hoofdstuk hollend achteruit. Misschien was ik zo naïef om te denken “joh, na Species III kán het toch niet slechter?” Oh jawel. Zeker weten.

Species IV is vanaf het begin gedoemd te mislukken. Pijnlijk stijf acteerwerk (kom op Cross, als je er toch bent doe dan tenminste een béétje je best), teksten die in een middagje op een bierviltje zijn gekrabbeld en lachwekkende speciale effecten. Alles wat vanaf Species II mis ging, eigenlijk. Helena Mattsson (wiens naam opvallend laag op de spelerslijst staat) mag voor dit deel in de huid van het buitenaardse wezen kruipen. Wat er verder allemaal gebeurt is volstrekt onbelangrijk. Mij boeide het totaal niet. En Species IV had er duidelijk geen zin in om het boeiend te maken.

Grappig genoeg is één scène mij wel degelijk bijgebleven. Als Miranda poedelnaakt ontwaakt in een park bedekt zij eerst haar tepels. Ik weet niet of dit een bewuste regieaanwijzing was of dat dit gewoon gebeurde, maar het leek verdacht veel op een merkwaardige poging tot censuur. Want iedereen weet alles is geoorloofd in film, maar God verhoede dat er tepels in beeld komen.

Cross heeft natuurlijk nog veel meer gemaakt. En gezien de filmrollen die hij heeft geaccepteerd is Species IV niet de enige miskleun. Maar het blijft jammer, hoe talent op deze manier verspild is.