Ik ben weggestuurd van een concert. Als braafste jongetje van de klas heb ik er een licht opgelaten gevoel aan overgehouden. Ach, voor alles is een eerste keer. En zo erg is het ook niet. Belangrijker, wat ga ik vertellen? Ik kan natuurlijk een droge feitenopsomming geven van wat er precies is gebeurd, dat levert geen smakelijke anekdote op.

Het eerste waar ik aan denk is een erotisch samenzijn (“ketsen”, zoals dat kennelijk heet). Ik ontmoette een meisje, we besloten het gezellig te maken op de wc en toen werden wij betrapt.

Kan. Maar een concert voor zoiets onderbreken? Dan moet de muziek echt bedroevend slecht zijn. Ik kan veel zeggen over de band die afgelopen weekend optrad in Ziggo Dome, hun muziek is loeistrak. En de wc vind ik echt helemaal niets voor een intiem momentje samen. Onhygiënisch, onhandig en zwaar ongemakkelijk.

Er zijn nog heel veel meer opties om uit te kiezen (bestorming van het podium, onafgebroken met een toeter loeien, weigeren om op mijn stoel te zitten), het klinkt allemaal niet. Gezochte en opzichtige pogingen tot absurdisme.

Dan realiseer ik mij dat het antwoord eigenlijk heel eenvoudig is. Waarom zo moeilijk doen als het ook makkelijk kan? Minimale tekst, maximaal effect. De eerste zes woorden. “Ik ben weggestuurd van een concert.” En dan over mijn knokkels wrijven en met een glimlachje eraan toevoegen “hij zal er waarschijnlijk nog steeds last van hebben”. Perfect.