Species zal niet de geschiedenis ingaan als Michael Madsens beste film. Nochtans is hij trots op de rol die hij destijds speelde in de campy sciencefictioncultklassieker. Als overheidsmannetje Preston joeg hij op de hitsige Sil (Natasha Henstridge). Dit wezen, half mens, half buitenaards, hongerde naar een kerel om mee te paren. Deel twee, creatief getiteld Species II, keert de verhoudingen om. Ditmaal is het astronaut Patrick die geïnfecteerd raakt met buitenaards DNA en vervolgens de onbedwingbare behoefte krijgt om zich voort te planten.

Henstridge, die in het eerste deel regelmatig zonder kleren in beeld kwam, krijgt hier een adempauze. Daarmee bedoel ik dat zij in een zwaarbeveiligd hok zit en aanhoudend bewaakt wordt. Oh, en zij “speelt” niet meer de rol van Sil. Sil is namelijk gekloond. En die kloon heet Eve. Niet dat Eve zo denderend veel verschilt van Sil (het is gewoon Henstridge) maar goed. Patrick wordt intussen geplaagd door seksuele honger en zoekt naar geschikte baarmoeders voor zijn nakomelingen.

Dat is het moment waarop Madsen weer aan de slag kan. Jagen op Patrick. Een missie waar hij zich met veel enthousiasme op stort. Hij krijgt hulp van Marg Helgenberger in wederom de rol van Laura. Kennen wij haar nog, als de empathische professor uit het vorige deel? Dat tussen haar en Preston seksuele spanning sluimerde? Species II besloot dat straal te negeren. Want consistentie is overschat. Verwacht twee acteurs die verveeld samenwerken om buitenaardse dominantie tegen te gaan.

Opvallend ook dat Species II wel erg nadrukkelijk leentjebuur speelt bij Alien. Species refereerde ook al naar Ridley Scotts meesterwerk, Species II gaat nog een hele stap verder. Ontploffende buiken, slijmerige buitenaardse creaturen, een dodelijke bek… Zoals Eve is gemodelleerd doet eveneens sterk denken aan het wezen uit Alien. Is dit dan bedoeld als hommage? Dat betwijfel ik. Species II oogt eerder als slecht uitgevoerde pornoparodie.

Daar waar Madsen nog tevreden terugkeek op deel één, zo diep teleurgesteld was hij over dit armzalige vervolg. Hetzelfde geldt voor Henstridge. Zelfs H.R. Giger verzocht om zijn naam niet prominent genoemd te hebben. Dat is doorgaans geen goed signaal. Ik geef ze groot gelijk. Species had nog charme. Species II is saai en plat en alleen uit op het verder uitmelken van een toch al kwestieus uitgangspunt.

Uiteraard kwamen er nog twee hoofdstukken. Madsen dankte voor het aanbod om terug te komen. Henstridge ging voor een veredelde cameo. Ik hoop voor haar dat ze er een behoorlijk financiële tegemoetkoming voor kreeg.