The Dead Pool, waarin Clint Eastwood voor de vijfde keer de rol van agent Harry Callahan speelde, is wat ik beschouw als een echt “Gemiddelde Film”. Niet heel goed of slecht maar precies ertussenin. Harry moet aan de slag om een seriemoordenaar te stoppen die geobsedeerd is door de zogenaamde “Dead Pool”, een spelletje waarbij gewed wordt welke “doelwitten” als eerste het loodje leggen. Volgens initiatiefnemer Peter Swan, regisseur van horrorfilms, is het puur bedoeld als tijdverdrijf. Een onschuldig gokspelletje. De seriemoordenaar is echter vastberaden om de lijst af te werken.

Daar komt nog bij dat ook de naam van Harry op de lijst staat. En daar is de brommerige agent niet blij mee. Zijn humeur bereikt helemaal het vriespunt als de pers zich hongerig op de zaak stort. Journaliste Samantha Walker kan het sappige verhaal al proeven en zou dolgraag met Harry samen willen werken. Uiteraard ziet hij dat niet echt zitten. Ook niet als zijn chef hierop aandringt.

De rest is niet veel nieuws onder de zon. Het motief van de gezichtsloze dader wordt tussen de dialogen door verklaard, Eastwood speelt op het einde voor rechter, jury en executeur, Patricia Clarkson mag naast hem staan als het weerloze meisje dat uithuilt op zijn brede schouder, en dat is dat. Met andere woorden, The Dead Pool is gewoon lekker kijken hoe Eastwood afrekent met een geblondeerde engnek. Prima voor de druilerige zondagochtend.

En toch zit er nog een opvallend thema in The Dead Pool. Iets dat duidelijk naar voren wordt geschoven en zelf de aandacht opeist. Dit vijfde avontuur van Harry Callahan wil ons heel erg duidelijk maken hoe schofterig journalisten zich gedragen. Als tuig. Hongerige gieren die boven het potentiële verhaal cirkelen, om op het juiste moment toe te slaan. Er zijn scènes aan te wijzen die losstaan van het moordmysterie en het fenomeen van het snelle nieuws bekritiseren.

Alhoewel niet storend (het blijft een vermakelijke Gemiddelde Film) geeft het The Dead Pool wel een enigszins schizofreen karakter. Een film met twee heel verschillende gezichten. Eentje die graag gaat voor een eenvoudige thriller en eentje die juist uitgebreid stil wil staan bij het hijgerige gedrag van nieuwsjagers. Het had misschien gewerkt als een subtiele knipoog, een mededeling tussen de regels door, daar heeft The Dead Pool echt geen zin in.

Misschien was het iets persoonlijks van de regisseur? Of de schrijvers? Na The Dead Pool nam Eastwood afscheid van zijn iconische personage. Wie weet wilde hij nog iets kwijt over de persmuskieten die elkaar bruut wegduwen voor de primeur. Had daar dan een andere film over gemaakt.