George Romero, de onbetwiste Godfather van het zombiegenre, is overleden. Weer een groot artiest van wie we afscheid moeten nemen. Met Night of the Living Dead zou Romero het horrorgenre in de hedendaagse tijd hebben geplaatst. Aldus MYMSBYD. Jaren geleden zag ik deze horrorfilm voor het eerst, na het overlijden van Romero besloot ik het nog een kijkbeurt te geven. Ook negenenveertig jaar na dato is dit nog steeds een bloedspannende titel. Night of the Living Dead kan in vijf delen worden opgedeeld, inclusief een proloog en een epiloog. In de proloog wordt de film met een knal gestart. Johnny en Barbra bezoeken een kerkhof en worden daar aangevallen door een zombie. Johnny overleeft het gevecht niet, Barbra vlucht weg en komt terecht in een verlaten huis. Als het volgende personage, Ben, in beeld komt, is dit direct de overgang naar het eerste deel. 

Alle personages komen één voor één in beeld, Romero neemt de tijd ze uit te werken. Wie zijn ze, wat zijn hun drijfveren, wat is hun achtergrond? Door de onderlinge spanningen zou je bijna vergeten dat het echte gevaar nog steeds buiten rondloopt. Met een paar goed gekozen schrikeffecten laat Romero ons weten dat de zombies er nog steeds zijn. Iedereen probeert het hoofd koel te houden, de situatie wordt onhoudbaar. Dit vormt het tweede deel, waarin ieder zijn frustraties op elkaar afreageert. Vooral tussen Ben en Harry zweven de nodige donderwolken, die nu tot uitbarsting komen. De echte climax vindt plaats in het derde deel. De horde zombies is te sterk om nog tegen te houden en met geweld komen ze binnen. Het is nu ieder voor zich. Het bloedbad, dat in zwartwit misschien niet zo heel dreigend overkomt, kan beginnen.

De epiloog is een fraai staaltje nihilisme. Hoe het afloopt zal ik niet verklappen, wel is het typerend voor een gitzwarte horrorfilm met een eveneens gitzwart mensbeeld.

Met Night of the Living Dead zette Romero een nieuwe standaard neer voor horrorfilms. Niet alleen is het eng, het wil ook wat zeggen. Hoe we geneigd zijn tot massahysterie en eerst schieten en dan pas vragen stellen. Ook filmtechnisch dwingt het bewondering af. Romero verwijst naar de sfeer van ouderwetse horrorfilms met macabere geluidseffecten, met verwrongen camerahoeken verbeeldt hij de ontreddering van de personages. Het is net een nachtmerrie die steeds erger wordt. Zelden heeft een strompelend groepje mensen voor een huis er zo dreigend uitgezien. Eraserhead van David Lynch komt uit 1977 en het zou mij niets verbazen als Lynch was beïnvloed door de duisternis van Night of the Living Dead.

Tot op de dag van vandaag is de invloed van Romero aanwezig. De plank wordt nog eens misgeslagen, maar zonder Romero geen The Walking Dead, Shaun of the Living Dead, Planet Terror, of elke andere film of serie met zombies.

George A. Romero/Duane Jones en Judith O’Dea