Voor hedendaagse begrippen is Easy Rider traag en gebeurt er vrijwel niks. Twee mannen op motoren die door Amerika reizen. Hopper lijkt toe te geven aan zijn behoefte zoveel mogelijk natuur en drugsgebruik in beeld te brengen. Lekker spannend. Maar dan wordt Easy Rider echt tekort gedaan. Dit is een roadmovie, een ontdekkingstocht door Amerika. Een botsing tussen een ideaal en de realiteit. Twee vrienden, Billy en Wyatt, hebben net geld binnengehaald met een drugsdeal. Ze kopen grote motoren en reizen door heel Amerika. Hun doel is New Orelans, waar Mardi Gras wordt gehouden.

Tussendoor komt het stel eerst terecht in een commune in de woestijn, waar hun verschillen direct naar voren komen. Billy is sterk aanwezig, op het hyperactieve af. Met zijn kostuum doet hij denken aan een cowboy die permanent stoned is. Wyatt is meer in zichzelf gekeerd, een observeerder die het liefst de rust opzoekt. Hij voelt zich wel thuis in de commune. Hier behandelen de leden elkaar met respect, heerst vrede en zijn er geen zorgen voor morgen. Billy wil het liefst doorrijden, op hun doel afgaan.

Ook de filmstijl komt hier goed naar voren. Hopper combineert een observerende, documentair achtige manier van filmen met een onrustige montage. De stijl krijgt zo een inconsequente en ook opwindende lading, als twee verschillende stemmen die steeds tegen elkaar botsen. Er ontstaat een ritme wat zowel swingt als ontspant. Hopper is geobsedeerd met elk detail en wil zoveel mogelijk vastleggen. Alsof hij niet alleen het moment, maar ook het gevoel van deze periode wil grijpen om voor altijd te koesteren.

Als de twee de commune verlaten verandert de toon. Hopper blijft vasthouden aan zijn schizofrene filmstem, de personages krijgen nu te maken met de stad. De werkelijkheid. Een wereld die niet zit te wachten op twee nietsnutten. Maar voor de grote confrontatie plaatsvindt, maken we kennis met een advocaat. Jack Nicholson. Hoe aanwezig Hopper ook is en hoe cool Peter Fonda mag zijn, Nicholson steelt genadeloos de show. Hij vormt bovendien een mooie brug tussen de boze buitenwereld en de rebellie van de buitenstaander. Geen wonder dat hij met deze rol doorbrak.

De scène waarin het drietal in een restaurant gaat zitten is de pijnlijkste uit de hele film. De hoofdpersonages zitten gewoon aan tafel, toch weten ze de hoon van de gasten op te roepen. De sfeer is nu niet meer vredig, eerder dreigend. Vijandig. Het schuurt. Als de drie het restaurant verlaten, voel je gewoon dat dit ook anders had kunnen aflopen.

Het beruchte eind is veel te bruusk naar mijn smaak, maar wel mooi symbolisch. Eind jaren zestig begon de hippiecultuur te verdwijnen, in 1969 kreeg het een enorme shock te verduren door de Mansonmoorden. Het tijdperk eindigde met een knal. Dat is wat Easy Rider laat zien: het hoogtepunt en de aftakeling van een gedachtegoed.

Dennis Hopper/Dennis Hopper en Peter Fonda