Er is iets vreemds aan de hand met The Green Inferno, de horrorfilm die Eli Roth bedoelde als hommage aan Cannibal Holocaust. Roth is geen groentje – hij debuteerde in 2002 met Cabin Fever – en weet echt wel hoe hij een horrorfilm moet maken. Waarom dan, zo vraag ik mij af, heb ik de indruk dat The Green Inferno in de eerste helft als een komedie kan worden gecategoriseerd? Zoals de personages praten en handelen is lachwekkend. Goedgelovige, naïeve schoolkinderen die high willen worden en afhankelijk zijn van hun smartphone. Oh, en ze trekken de jungle in om boomkap te voorkomen.

Justine (Lorenza Izzo in haar eerste echte grote rol, in deze context betekent dat niet zo heel erg veel …) sluit zich aan bij de groep en ontdekt dat het activisme ook gevaren met zich meebrengt. Pas als de groep hun missie heeft voltooid en weer terug wil keren naar de veilige beschaafde wereld komt Roth met de horror waar iedereen op heeft gewacht. De kannibalen mogen op komen draven.

Roth maakt alleen de gruwelijke vergissing dat het tonen van zoveel mogelijk bloed en opengehakte lichamen gelijkstaat aan spanningsopbouw. Geen één keer betrap ik mijzelf op de gedachte “als onze helden maar niets overkomt!” Waarom zou ik medelijden met de hoofdpersonages krijgen als Roth geen ene fuck om ze geeft en de meest gênante situaties voor ze bedenkt?

Om een idee te geven: iemand krijgt zware maagkrampen en schijt de boel onder. Weer iemand anders komt op het lumineuze idee de kannibalen stiekem wiet te voeren zodat de menseneters niet meer weten wat boven of onder is. De leider van het idealistische activistengroepje blijkt ’s-Werelds grootste eikel – de precieze reden laat Roth gemakshalve achterwege – en houdt er bijzondere overlevingsstrategieën op na.

Omdat er nou eenmaal een eind moet komen aan de ellende bedacht Roth een bespottelijke uitweg voor Justine en zet vervolgens een botte, bruuske punt achter de slachtpartijen. Dat er helemaal niets van klopt maakt niets uit. Net als de lachwekkende moralistische tekst die Justine in de slotscène mag opdreunen. De intentie is ongetwijfeld goedbedoeld, de geloofwaardigheid is ver te zoeken.

The Green Inferno is geen hommage aan Ruggero Deodato’s walgelijke exploitatie. Eerder een halfbakken parodie. Een aan alle kanten krakende horrorfilm die steunt op gekunstelde, nietszeggende ranzigheid. Roth is niet de subtielste regisseur, hij kan veel beter dan dit. Ik begrijp het gewoon niet. Had hij geen inspiratie? Waren er andere zaken die dringende aandacht nodig hadden?

Misschien werd Roth afgeleid door het vrouwelijke schoon van Izzo. De twee stapten zelfs nog in het huwelijksbootje, om een paar jaar later weer hun eigen weg te gaan. Maar dat is een ander verhaal.