Ik kan, als het op horrorfilms aankomt, echt wel wat hebben. De tortureporn van Saw, mindfuck van Cube, of geestverruimende wraaktrip van Irréversible, kom maar op. Als filmmakers de grenzen van het onbetamelijke opzoeken en uitrekken vind ik het fantastisch. Maar het moet wel een doel dienen. Anders is het een holle stijloefening, onnodig spierballenvertoon. De film kan dan gaan irriteren. Afstoten. Of, in het geval van Cannibal Holocaust, mij vol walging achterlaten. Uitgebracht in 1980 maakt de film deel uit van de “Video Nasties”, titels die alleen onder de toonbank van de videotheek lagen.
Antropoloog Harold Monroe (Robert Kerman) wordt gevraagd om de vermiste filmstudenten Faye Daniels (Francesca Ciardi), Jack Anders (Perry Pirkanen), Mark Tomaso (Luca Barbareschi) en Alan Yates (Carl Gabriek Yorke) op te sporen. De jongeren wilden in de diepe jungle van de Amazone een documentaire schieten over de daar levende kannibalenstammen. De vier hadden hun eigen opruiende filmmethodes, waarbij ze hele taferelen ensceneerden onder het mom van “documentaire”. De waarheid is niet belangrijk. Het moet sensationeel zijn. De aandacht trekken.
Als Harold samen met gids Chaco Losojos (Salvatore Basile) de jungle doorworstelt, vinden ze de opnames van het verdwenen kwartet. De film laat zien wat ze precies uitspookten. Nee, dat is niet de juiste bewoording. Op de film zien wij vier maniakken die denken dat zij met alles wegkomen. Dat je op zoek gaat naar sensatie, prima. Valt daar ook onder dat je de tijd neemt om een weerloze schildpad in stukken te hakken? Met zijn drieën(!) een vrouw verkracht? Of een hut in de fik te steekt en mensen te dwingt in de brand te blijven?De film grossiert in onnodige wreedheden die mij vooral boos maken.
Ik maak niet vaak mee dat horrorgruwelen mij tegenstaan, Cannibal Holocaust slaagt daar helemaal in. De film grossiert in onnodige wreedheden die mij vooral boos maken. Het is weerzinwekkende rotzooi. Om het nog stompzinniger te maken wil regisseur Ruggero Deodato vragen wie nou wreder is: de kannibalen, of de jonge filmploeg.
Door de vier jonge personages neer te zetten als gewetenloze sensatiezoekers komt de boodschap helemaal niet over. Want door Cannibal Holocaust zo te filmen, maakt Deodato zich in principe ook schuldig aan wanstaltige sensatie. Is hij niet net zo erg als Faye, Jack, Mark en Alan? Of misschien zelfs erger, omdat hij de film juist heeft geregisseerd? Door te doen alsof hij een belangrijke boodschap wil afgeven, maakt hij van Cannibal Holocaust ook nog eens prententieuze rotzooi. Nog een dringende, afsluitende mededeling: de dieren die worden gedood, dat zijn géén speciale effecten. Hou daar alsjeblieft rekening mee, mocht je alsnog eens Cannibal Holocaust willen kijken.
Ruggero Deodato/Robert Kerman en Salvatore Basile