Stel, je bent redelijk doorgebroken als band en je brengt een nieuw album uit. Is het dan een goed idee om dat album openen met een begrafenismars? Lankum, de band in kwestie, zal daar niet eens over na hebben gedacht, of dat een goed idee is. Hun nieuwste werk, False Lankum, opent met het inktzwarte Go Dig My Grave, een lied over onbeantwoorde liefde en suïcide.

Zangeres Radie Peat zet a-capella in met “go dig my grave” en wekt met haar kwelende stem de indruk op van opgetraand verdriet. De rouw is nog aanwezig, er is alleen geen kracht meer om de pijn te uiten. Gaandeweg het nummer krijgt Peat instrumentele begeleiding en werkt de begrafenismars naar een climax die ruim vier minuten aanhoudt.

Ik vind de emotionele kracht ervan overweldigend mooi. Het is het soort treurnis waar ik in kan verdrinken. Ik weet ook, dit is genoeg om iedereen een depressie in te duwen. Go Dig My Grave is zo koud, klagend en hulpeloos dat False Lankum met puur dit soort muziek een ondraaglijke zit zou worden.

Zo eigenzinnig als Lankum is om hiermee te openen, zo slim zijn ze wel om te zorgen voor variatie in het geluid. Er is ook ruimte voor berusting (Clear Away in the Morning), broeierige instrumentatie (Master Crowley’s) en zelfs een opgewekte toon (The New York Trader). Muziek die onder de huid kruipt en meerdere luisterbeurten nodig heeft om zich prijs te geven.

False Lankum begint helemaal achter in de donkere tunnel en werkt zich heel langzaam een weg naar de uitgang. Voor mij werkt het. Een onbestendig mooie plaat.