Een wereld van bombastische muziekcomposities en vrolijke tekenfilmfiguren. Twee uitersten die elkaar de hand reiken en versterken. Muziek die geïnterpreteerd is door verschillende animatoren, met als resultaat vechtende dinosaurussen, dansende krokodillen, abstracte figuren en Mickey Mouse als tovenaarsleerling. Is dat mogelijk? Kan zoiets bestaan? Zeker weten. Deze zinnenprikkelende beeldencollage getiteld Fantasia was bedacht door – wie anders – Walt Disney. Na zijn première in 1940 werd dit meesterwerk steeds weer opnieuw uitgebracht.
De eerste keer dat ik de wereld van Fantasia binnenstapte waren er drie specifieke segmenten die diepe indruk maakten. Als eerste de klassieker The Sorcerer’s Apprentice, met in de hoofdrol Mick Mouse als tovenaarsleerling. De door Disney bedachte muis had een populariteitsoppepper nodig en mocht daarom schitteren als de overmoedige leerling van een norse tovenaar. Iets met magische bezems, emmers water en een overstromend kasteel. Een fantastisch beeldverhaal met een nog altijd krachtig moraal.
The Rite of Spring, een rauw muziekstuk van Igor Stravinsky, werd verbeeld als ontstaansverhaal van de aarde, culminerend in de doodstrijd tussen twee dinosaurussen. Toen al was ik geobsedeerd door die prehistorische monsters. Ademloos keek ik toe hoe de bloeddorstige Tyranosaurus Rex zijn tanden in de hals van de hulpeloze Stegosarus zette.
Night on Bald Mountain heeft hele generaties getraumatiseerd. Wat wil je, met een berg die ’s nachts verandert in een reusachtige duivel? Hij maakt de demonen, spoken, heksen en andere nachtfiguren wakker en zet de hellepoorten open. Hij staat op het punt zijn klauwen in het ondergelegen dorp te zetten als de dageraad aanbreekt. Ik vind het nog steeds prachtig, het schijnt dat heel veel ouders er een andere mening op na houden.
Er is nog meer dan de door mij beschreven delen. Veel meer. Misschien net iets te veel. Met ruim twee uur voelt Fantasia ook erg vol. En lang. Tegen de tijd dat sluitstuk Ave Maria is afgelopen heb ik het gevoel een marathon te hebben gelopen. Eentje die ik met alle liefde weer begin, maar ook behoorlijk wat energie kost. Wat dat betreft was Fantasia 2000 net wat strakker.
Toch blijf ik genieten van dit huwelijk tussen muziek en beeld. Fantasia is een droom van abstracties en emoties. Het is puur. Intens. Een echte zinsbegoocheling. Een fantasie. Disney koos wat dat betreft de perfecte titel.
Je kan mij volgen via Facebook, X, Instagram en Letterboxd.