Het valt mij direct op dat Kiddo gefilmd is door een grofkorrelig filter en dat de camera ongemakkelijk dicht bij de personages komt. Ik ben geneigd om een vergelijking te trekken met de “Iphone-films” van Sean Baker. Dat grofkorrelige haalt een sluier weg tussen publiek en de film. Alsof de romantische glans is weggeschuurd. En ín die wereld zorgt de combinatie van geluidjes en snelle montage er weer voor dat Kiddo een kinderlijk onschuldig karakter krijgt. Die twee tegengestelde stijlen botsen en klikken, vloeien in elkaar over en schieten langs elkaar heen.
Het kan zomaar een lrachtige stijloefening zijn, debutante Zara Dwinger wil ons meer presenteren dan dat. Kiddo gaat over Lu, een jong meisje dat woont in een weesgezin en oh zo graag met haar moeder Karina op pad wil. Karina werkt als stuntvrouw in Hollywood en heeft nauwelijks tijd om met haar dochter door te brengen. Tot zij ineens toch voor de deur staat en Lu meeneemt.
De twee maken een reis in een roestige auto die elk moment door zijn banden kan zakken. Hun eindbestemming: Polen, het thuisland van Karina. Daar ligt een flink geldbedrag te wachten en Karina belooft Lu om van dat geld een huis te kopen. Het is de vraag of zij zich, gezien haar impulsieve karakter, aan die belofte zal houden.
Frieda Barnhard, in de rol van Karina, weet met minimale middelen maximaal effect te bereiken. Als zij en Lu in een wegrestaurant zitten is de sfeer eerst gemoedelijk. Maar dan leunt zij iets voorover, haar slaapkamerogen wijdopen en strak op Lu gericht. Donderwolken vullen de ruimte. Je weet, dit is niet goed, de boel gaat ontploffen. En dan laat Barnhard die spanning net zo gemakkelijk weer wegvloeien. Zonder grootse gebaren tussen zoveel verschillende emoties schakelen. Dat is ontzettend knap.
Soms is dat grillige gedrag net iets te veel van het goede, Barnhard houdt over de hele linie vast aan nuance. Karina is een gek mens die haar onstuimigheid graag etaleert, maar ook een persoon van vlees en bloed. Iemand die blauwe plekken opliep door een rottige jeugd en nooit echt volwassen is geworden. Tegelijkertijd heeft zij genoeg zelfinzicht om te weten wanneer een grens wordt overgeschreden.
Kiddo is een nerveuze film vol kinderlijk enthousiasme over de grote boze buitenwereld, waarin twee personages op hun eigen wijze “groot worden”. Het zit vol tegenstellingen die, net als de ver uit elkaar liggende stijlen van de film, bij elkaar komen. Dwinger toont zich een zelfverzekerde regisseuse met een duidelijk eigen beeldtaal. Lang niet iedere debutant bezit die wijsheid.
Je kan mij ook volgen via Facebook, Twitter, Instagram en Letterboxd.