Snow White and the Seven Dwarfs, de eerste avondvullende tekenfilm van Walt Disney uit 1937, wordt in een nieuw jasje gestoken. Als ik de bronnen kan geloven moet deze film in 2024 in de bioscopen verschijnen. Rachel Zegler is Snow White, de enige echte Gal Gadot mag de rol van kwaadaardige stiefmoeder op zich nemen. Prima. Ik ben wel benieuwd hoe deze versie van het sprookje eruit komt te zien. Natuurlijk deelt lang niet iedereen deze mening. Want het is weer de geest van woke die een stuk jeugdherinnering aan stukken slaat. Ach ja.

Als je je er zo druk over maakt sla deze film dan over. Simpel. Interessanter vond ik hoe Zegler zich uitsprak over het komende filmproject en een vergelijking maakte met het origineel. Dat de prins in die versie eigenlijk een stalker is. Zegler grapte zelfs nog dat die vent uit het verhaal kan worden geknipt. En ik meen dat zij op Twitter (sorry, “X”) nog had gezegd dat de prinses wel erg passief zit af te wachten tot haar grote liefde eindelijk eens op komt draven.  

Ik weet niet of het zo slim is dit soort opmerkingen te maken nog voor de film is verschenen. Tenzij het expres is. Slechte promotie is immers ook promotie. Ik dacht ook, heeft Zegler ergens heel misschien toch een punt? Dat Snow White and the Seven Dwarfs nu echt zo erg is aangetast door de tand des tijds? Ik besloot zelf eens te kijken.

Eerst het verhaal. Snow White woont bij haar naamloze stiefmoeder in een groot kasteel. De boze stiefmoeder wil de mooiste van het land zijn en vraagt dagelijks aan haar toverspiegel of dit nog steeds het geval is. Snow White is en blijft haar grootste concurrent en dus stuurt de kwaadwillende stiefmoeder haar het bos in. Een jager moet haar doodsteken. Snow White ontsnapt, ontmoet de zeven dwergen, stiefmoeder ontdekt wat er aan de hand is, vermomt zich als een oud vrouwtje om Snow White een giftige appel te geven en wordt door de zeven dwergen een grote berg opgejaagd.  

Oh, en dan is er nog een prins. Eén keer om de plot te starten, de tweede keer om het sprookje tot een goed eind te brengen.  

Voor een animatiefilm uit 1937 ziet Snow White and the Seven Dwarfs er nog steeds verbluffend goed uit. De getekende figuren lopen soepel door het beeld en er is opmerkelijke aandacht voor de details. De film roept nog steeds een magische sfeer op, vol van tovenarij en schepsels uit een andere wereld. Disney zorgt voor een mooie balans tussen donker en licht, leven en dood, en brengt ons de boodschap dat liefde alles overwint.  

Daartegenover staat wel een erg simplistisch verhaal met nauwelijks uitgewerkte personages. De prins een stalker noemen? Daar is zijn schermtijd veel te kort voor. Snow White, zo zou je met enige goede wil kunnen stellen, is een moederfiguur voor de dwergen. Maar wie is echt is, wat haar diepste verlangens en angsten zijn…? Misschien dat ook Snow Whitehaar slechte dagen heeft en zich dan als een eersteklas kreng kan gedragen?

Ik kan Zeglers kritiek, voor een deel, zeker begrijpen. En toch vind ik zeker ook dat Snow White and the Seven Dwarfs nog steeds vol sfeer en spanning zit. Dit is een gemankeerde film, maar wel de perfecte sprookjesadaptatie. Ik ben vooral benieuwd of de versie uit 2024 dat gevoel weet te behouden.

Je kan mij volgen via Facebook, Twitter, Instagram en Letterboxd.