Geschreven naar aanleiding van Salò o le 120 giornate di Sodoma, zonder twijfel de vrolijkste film uit de filmgeschiedenis.  

“Paulo heeft nog één kogel. Hij kan hem zo in zijn pistool duwen en de trekker overhalen. Dat betekent ook toegeven dat er geen andere uitweg meer is. Dat hij verloren heeft. Paulo is best bereid om ver te gaan, zijn principes te buigen tot ze kraken, hij heeft beslist niet verloren.  

In het andere hoekje van de kelder ligt zijn medesoldaat. Ze hadden elkaar eeuwige trouw beloofd. Gezworen dat ze deze oorlog samen uit zouden vechten. Toch koos hij voor de makkelijke uitweg. Hij zette de loop van zijn pistool tegen zijn hoofd, er klonk een knal en dat was dat. Sindsdien houdt Paulo zijn eigen laatste kogel stevig vast.

De vijand zal zo wel de kelder binnenstormen. Dan wordt Paulo ter plekke doodgeschoten. Of meegenomen als krijsgevangene. Sterven door een vijandelijke kogel. Fijn. Het vooruitzicht aan de krijgsgevangenis is evenmin opbeurend. Paulo weet dat het niet zover hoeft te komen. Hij heeft de beste optie in zijn hand.  

Stel nou, denkt Paulo, dat de vijand hem helemaal niet vindt. Dat hij hier langzaam crepeert. Of dat hij toch de kelder verlaat en dan maar op het beste moet hopen. Maar dan laat hij zijn oorlogsmaatje hier achter. Bovendien, hoe groot zijn zijn overlevingskansen met één kogel?  

Hij strompelt naar het lichaam van zijn strijdmakker en gaat tegen hem aan liggen. Het vlees is koud en stijf. Eens zal dat lijf ontbinden en een rottingsgeur verspreiden. Prima. Paulo houdt zijn laatste kogel stevig vast. Maar geen denken aan dat hij hem gaat gebruiken.”