Er staat een man in het licht van de straatlantaarn. Hij draagt een hoge hoed met brede gleuf en een lange, donkere jas. Hij rookt een sigaret. De rook kruipt omhoog in het kokerlicht van de straatlantaarn. Hij zingt zacht een liedje. Ik weet zeker dat deze man geen kwaad in de zin heeft. Hij staat gewoon in het straatlantaarnlicht zijn sigaret te roken. Toch heb ik vragen. Wie is hij? Waarom staat hij zo in het licht? Wil hij gezien worden?

Ik zie in deze man het personage van een Gothisch horrorverhaal. De verbeelding van een nieuw monster. Een antagonist die stilletjes (of luid) jaagt op argeloze slachtoffers. Doe er nog wat mist bij en het beeld is volledig. Hij zou zomaar de Nederlandse Freddy Krueger kunnen zijn. Of Jack de Ripper. Een nieuw horroricoon die garant staat voor slapeloze nachten.

Ergens heb ik wel met hem te doen. Hij weet niet eens dat ik zijn verschijning interpreteer als morbide. Ach, ik heb nu eenmaal een voorliefde voor het macabere. En dit beeld ademt toch echt iets onbestendigs.

De man onder de straatlantaarn mikt zijn sigaret weg en loopt de nacht in. Een droomfiguur die langzaam oplost. Ik heb nog steeds geen idee wie hij is en waarom hij daar stond. Dat laat ik verder wel over aan mijn verbeelding.

Geïnspireerd door Jesus’ Blood Never Failed Me Yet.