Iemand zei tegen mij, “je zou eens een column moeten schrijven”. Dus ik dacht, waarom ook niet. Moet lukken. Alleen, waarover moet het gaan? De bedreigingen aan het adres van Sigrid Kaag. De toenemende paranoia bij Thierry Baudet. De eeuwig zittende minister-president Mark Rutte. De spectaculaire opmars van de BBB.

Laat ik gewoon iets uitkiezen. En dan tikken. Een column. Omdat het kan. Omdat ík het kan. Het hoeft heus niet superdiepzinnig te worden. Beledigen mag. Graag zelfs. Uitgewerkt met laagdrempelig, soepel taalgebruik, al mag het goed lopende ritme van de tekst heus wel een tikje verstoord raken. Om zo de lezer een beetje te prikkelen.

Dus. Dat. Ik moet dan wel iets kiezen om over te schrijven. Een querulant kan blaten wat ie wil, zonder onderwerp is het niets meer dan hol en zelf gecentreerd gelul. Inspiratie laat zich niet afdwingen. Maar ik zou het toch waarderen als die verrekte column zich zou aandienen. De cursor wacht knipperend af tot de woorden verschijnen.

Misschien moet ik het advies van een schrijfdocent opvolgen en een stukje gaan wandelen. Even de creatieve sappen laten stromen. Geen slecht idee. Zeker weten dat ik de column er daarna in een paar minuten uittik.