Wie het over The Silence of the Lambs heeft, zal meteen denken aan Anthony Hopkins in de rol van de kannibalistische psychiater Hannibal Lecter. Het is een wereldprestatie dat Hopkins die associatie voor elkaar heeft gekregen, zijn schermtijd is nog geen vijfentwintig minuten. Voor een film van twee uur is dat niet veel. Toch slaagt Hopkins erin om iedereen van het scherm te spelen. Inclusief tegenspeelster Jodie Foster. Zij is de ambitieuze FBI-agente Clarice Starling die nog middenin haar training zit. Chef Jack Crawford (Scott Glenn) plukt haar uit de groep nieuwelingen voor een bijzondere opdracht.

Clarice moet een psychologisch portret van Hannibal schetsen. Hij zit opgesloten in een zwaar beveiligde instelling waar Frederick Chilton (Anthony Heald) de scepter zwaait. Als Hannibal in beeld verschijnt en Clarice strak aankijkt, weet je dat deze man knettergek is. Komt het omdat hij nauwelijks met zijn ogen knippert? Recht door Clarice heen lijkt te kijken? De bekentenissen die hij er achteloos uitgooit? De kannibalistische psychiater straalt hoe dan ook de stille waarschuwing uit om geen grappen met hem uit te halen.

Hannibal weet precies waarom Jack een groentje op hem af heeft gestuurd. Hij volgt ook het nieuws en weet dat de FBI jaagt op “Buffalo Bill” (James Gumb). Deze seriemoordenaar ontvoert jonge, mollige vrouwen, gooit ze in een put, laat ze wat weken en uithongeren, om ze tot slot te stropen. Clarice is hier om Hannibals hulp in te roepen bij de jacht op Bill. Is het niet? Hij wil zeker helpen. Maar voor wat hoort wat. Als Clarice vertelt over haar jeugd, is hij bereid om de zoektocht naar Bill te vergemakkelijken.

The Silence of the Lambs vertelt veel en gaat diep, het is Hopkins’ aanwezigheid die blijft hangen.

Bill continueert intussen de moordtocht, met als laatste prooi de senaatsdochter die (uiteraard) ten koste van alles gered moet worden. Haar ontvoering gooit de plot in een stroomversnelling, toch krijgt Hopkins het voor elkaar om de film op een soort pauzestand te zetten. Hij is zo ijzig kalm, beweegt zich zo ongehaast, laat zich door niets of niemand gekmaken. Alles glijdt van hem af. Zelfs als hij zwaar geboeid voor de senator staat, vraagt hij doodleuk of zij harde tepels kreeg bij de borstvoeding van haar dochter.

The Silence of the Lambs vertelt veel en gaat diep, het is Hopkins’ aanwezigheid die blijft hangen. Net als zijn ontleding van Clarice. Als een slang met hypnotiserende ogen dringt hij diep binnen in haar zielswereld, pelt haar af, kruipt onder haar huid, brengt jeugdtrauma’s naar boven. Het maakt hem, ondanks zijn korte optreden, tot het interessantste personage van de film. Dat is knap. Zeker als je je bedenkt dat Hannibal een bloeddorstige kannibaal moet voorstellen.

Regie: Jonathan Demme. Met: Anthony Hopkins en Jodie Foster