Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.

Zo op het eerste gezicht lijkt Casablanca zo chaotisch als het marktplein uit de openingscène. Er gebeurt veel en er zijn nogal wat personages die hun gezicht laten zien. Maar hoe verder het verhaal zich ontvouwt, hoe duidelijker alles wordt, en hoe meer alle stukjes op hun plek vallen. In het oog van de storm staat Rick Blaine, een cynische Amerikaan die een café runt in Casablanca. Vluchtelingen en uitschot komen vanzelf in Casablanca en Ricks café terecht, waar de bezoekers genot kunnen vinden in drank en illegaal gokken. Zijn leven krijgt een onverwachte draai als zijn voormalige vlam Ilsa plotseling opduikt. Met haar echtgenoot, Victor Laszlo.

Ze willen naar Amerika vluchten, omdat Victor daar als rebellenleider werkzaam is, maar daar hebben ze wel papieren voor nodig die juist bij Rick zijn achtergelaten en… nou ja, verder moet je maar de film kijken, er gebeurt genoeg om dit hele blog mee te vullen. De acteurs weten zich prima te redden in de complexe structuur, ik heb wel het idee dat de cast niet helemaal mee weet te komen in het voortdenderende ritme. Alsof ze een beetje moeten hollen om het tempo bij te houden.

Casablanca is een plotfilm, een verhaalfilm waarvan ik zo verschrikkelijk graag wil weten hoe het afloopt, waarin de makers met onverwachte afslagen het script steeds weer een andere richting opsturen. Die bochten trekken ook aan de personages zelf. Is Rick nou echt zo cynisch, of heeft hij nog wel een kloppend hart? Hoe betrouwbaar is zijn vriend de agent Louis eigenlijk? En voor wie zal Ilsa uiteindelijk kiezen? Haar partner, of haar oude vlam Rick?

Al valt alles zeer precies samen, soms werken de acteurs met het script als een hardloper die niet goed weet waar de finish is.

Al valt alles zeer precies samen, soms werken de acteurs met het script als een hardloper die niet goed weet waar de finish is. De plotwendingen op het eind, hoe geloofwaardig ze ook zijn, maken een geïmproviseerde indruk. En bij sommige dialogen heb ik een beetje het gevoel dat niemand echt weet welke kant het verhaal eigenlijk opgaat. Dit idee van asynchronie tussen personages en verhaal stoort geen moment, al zal het de kniesoor wel opvallen.

Het eindresultaat is hoe dan ook magistraal. Het script, de regie, de acteurs, alles maakt van Casablanca een ijzersterke mix van romantiek, drama en neonoir. Humphrey Bogart en Ingrid Bergman zijn een prachtig duo, het eindshot met die legendarische oneliner is meesterlijk. Zowel fervente filmliefhebbers als de gemiddelde filmkijker moet deze titel eens gezien hebben.