Shane Back weet hoe hij een ironische buddycopfilm moet schrijven. Kijk maar naar Lethal Weapon. En hij kan ook goed regisseren. Kijk maar naar The Nice Guys. In deze ietwat geflipte misdaadkomedie worden Ryan Gosling en Russel Crowe gekoppeld als Jackson Healy en Holland March, twee detectives die door toeval met elkaar samenwerken. Hun zaak: een vermiste én een dode pornoactrice. Ze wagen zich in de seksindustrie, waar iedereen een dubbele agenda hanteert, en niets is wat het lijkt. Holland krijgt opdracht van een oudere vrouw om haar vermeende nichtje te achtervolgen, die op haar beurt weer Jacksons hulp inschakelt om die “stalker” een lesje te leren.

Nadat Jackson Holland rake klappen heeft gegeven, ontdekt hij dat hun zaken dichter bij elkaar liggen dan gedacht. En hoe meer ze ontdekken, hoe meer ze van het kastje naar het muurtje worden gestuurd. Het wordt steeds complexer, tot je eigenlijk vergeet waar het nou eigenlijk om gaat. Iets met een tape, zoveel wordt nog duidelijk. Maar de plot, dat is niet waar het om draait in The Nice Guys.

Althans, niet voor mij (en dat zeg ik). En dat is ook niet waar het The Nice Guys om te doen is. Black wil vooral weten wat er gebeurt wanneer een vloekende zuipschuit (Holland) en een berekenende vechter (Jackson) elkaars pad kruisen. Het blijkt een recept waarin het continu knettert tussen twee tegenpolen. Ze denken het steeds beter te weten, en dat zit hun onderzoek toch wat in de weg. Of Holland voert een net verkeerd getimede actie uit, of Jackson gaat met hem bekvechten. Het is een wonder dat ze het eind van de film overleven.

Hoe gewelddadig deze titel ook kan zijn, het is vooral grappig.

De personages hebben elk hun eigen achtergrond en besognes. De makers hebben duidelijk voorkeur voor Holland. Hij is het meest uitgewerkte personage en moet tussen het onderzoeken door zorgen voor zijn dochter Holly. Zij is al net zo koppig en eigenwijs als haar vader, wat ook weer zorgt voor de nodige spanningen. Je kan je afvragen of Holland wel de beste vader is, maar ook dat is niet waar The Nice Guys over gaat.

Hoe gewelddadig deze titel ook kan zijn, het is vooral grappig. Door kleine scènes in te voegen waardoor de twee kemphanen (of het publiek) even van hun stuk worden gebracht, schept Black een oonvoorspelbare sfeer. De humor is ontzettend donker, ik heb meer dan eens uitbundig gelachen. Het is Blacks gave om van werkelijk élke situatie iets grappigs te maken, en dat is wat van The Nice Guys een feest maakt.