Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
Na een rits markante komedies waagden de Coens zich met Fargo aan een meer dramatische titel. Met de belofte dat dit gebaseerd is op een “waar gebeurd verhaal”, introduceren de broederregisseurs ons tot Jerry, de hoofdpersoon. Of althans, de katalysator. Hij heeft het geniale idee opgevat om zijn vrouw te laten kidnappen en dan zelf een deel van het losgeld op te eisen via de ontvoerders. De mannen die de klus moeten opknappen (babbelaar Carl en de zwijgzame Gaear) vinden het maar een raar plan. Kan hij niet op een andere manier aan het geld komen? Maar ze zetten door. Helaas vallen er doden. En raakt Jerry de regie helemaal kwijt. Zeker als agente Marge het lijkenspoor achtervolgt dat Carl en Gaear achter zich laten.
Fargo heeft een plot waarin alles nauwgezet met elkaar samenklikt, toch voel ik de tandwielen een beetje knarsen. Want, inderdaad: is het ontvoeren van je vrouw om zo uit de schulden te komen niet een beetje… dramatisch? En als Jerry al zelf een plan had om aan geld te komen, en hij daarom zelfs nog de ontvoering wil afblazen, waarom koos hij dan in eerste instantie voor die ontvoering?
De Coens bedekken deze vraagtekens met hun gelijkergewijs precies afgestelde stijl. Elke scène is weer een kunststukje op zich, met een geheel eigen sfeer. Zo zijn er de grappige scènes met Marge, met daartegenover de spanning van Carl en Gaear. Je weet nooit precies wat er gaat gebeuren, wat Fargo een onvoorspelbare en excentrieke smaak geeft. Ik had soms het gevoel een totaal andere film te kijken, puur doordat de opeenvolgende scènes zo sterk contrasteerde. Daar komt nog bij dat met elke plotstap de simpele ontvoeringsklus verder escaleert.
Ik weet dat Fargo de status van klassieker heeft, toch vind ik hem niet zo briljant.
Ik weet dat Fargo de status van klassieker heeft, toch vind ik hem niet zo briljant. Ja, het is een bijzondere titel. De dialogen zijn hilarisch, het acteerwerk piekfijn in orde. Maar toch mis ik iets. Ik vermoed dat het dramatische element er niet echt heel erg lekker uitkomt. Hoewel het eind mij weldegelijk ontroert, kan ik maar lastig sympathie opbrengen voor Jerry. Echt, waarom toch zoveel moeite om aan geld te komen?
Oh, en wat betreft dat “waargebeurde”: daar klopt dus helemaal niets van. Dat is ook geen geheim. De Coens dachten simpelweg dat ze op die manier met meer weg konden komen. Het zou de kleine barstjes in de plot verklaren.