Session 9 van Brad Anderson beschouw ik als een onderschat horrorwerkje, een titel die bij een breed publiek onder de radar is geglipt. Zonde. Het is geen meesterwerk, maar wel een mysterieuze psychologische horror over waanzin, razernij en de grenzen van de menselijke psyche. Een team asbestmedewerkers bijt zich vast in een ambitieus project: het schoonmaken van een verlaten psychiatrisch instituut. Eentje met een gruwelijk verleden. De deadline is strak, de druk torenhoog, de omgeving luguber. Anderson weet overtuigend een eigentijds spookverhaal te vertellen.

De baas, Gordon, heeft wat demonen in zijn hoofd zitten en zijn collega’s maken zich zorgen over hem. Hij is net vader geworden, dan verwacht je toch niet dat iemand zo depressief wordt? Of is er meer aan de hand? Zijn beste vriend Phil is eerst nog behulpzaam, tot ook hij het paranoïde gedrag van zijn baas zat wordt. Dan heb je ook nog Hank die het liefje van Phil heeft afgepakt en nu met hem moet samenwerken. Phil kan zijn bloed wel drinken, Hank trekt zich nergens wat van aan en blijft Phil treiteren.

Session 9 wordt nog donkerder als de stilste van allemaal, Mike, tapes ontdekt waarop therapiesessies zijn opgenomen. De patiente heet Mary en lijdt aan een gespleten persoonlijkheid. Tijdens de sessies komen deze persoonlijkheden aan het woord en koppelt Anderson dit bizarre verhaal met dat dan van de hoofdpersonages. Hoewel dit wat gekunsteld overkomt weet Anderson zo mooi de thematieken van Session 9 aan te stippen en het verhaal naar een ontluisterende ontknoping te brengen.

tijdens het filmen bleken er ook spookachtige dingen te gebeuren

Op het eerste gezicht heeft Session 9 een rommelig karakter. Er is gefilmd met digitale camera’s, waardoor het beeld een bruuske uitstraling heeft. Het acteerwerk is ook niet fantastisch-ik heb David Caruso nooit sterk gevonden-en de personages blijven nogal enigmatisch. Op Gordon na leer je ze nooit echt kennen. En die stoel die in het begin wordt getoond komt niet meer terug. Waarom moest die dan in beeld komen? Toch is deze eigentijdse horror erg de moeite waard. Anderson weet een broeierige sfeer op te roepen en doet je steeds raden naar wat er nu precies aan de hand is. Het engste van Session 9 is waarschijnlijk dat dit iedereen kan overkomen. Net als in The Shining wordt aangetoond dat de grootste monsters in onze hoofden leven. En dat als ze maar genoeg gevoed worden ze vanzelf naar buiten komen. De vraag is: wiens monster zal als eerst toehappen?

Brad Anderson/Peter Mullan en David Caruso