Arnold Schwarzenegger en Sylvester Stallone waren jarenlang verbeten concurrenten die nauwlettend elkaars filmcarrières in de gaten hielden. Had Stallone een mes, dan kwam Schwarzenegger met een groter mes. Hetzelfde gold voor vuurwapens, explosies, slachtoffers en kazige oneliners. Dus als de één een documentaire maakt om terug te kijken op een roerig leven, dan doet de ander dat uiteraard ook. Om die reden leek het mij wel aardig om Sly en Arnold te vergelijken. Wie heeft het betere filmportret, vertelt het beste zijn levensverhaal?

Schwarzenegger heeft wel het voordeel dat hij drie afleveringen lang de kans krijgt om zijn verhaal op te bouwen. Hij staat uitgebreid stil bij zijn moeizame eerste jaren in een streng huishouden. Hoe hij keihard werkte om de beste bodybuilder ooit te worden, niet te beroerd was om psychologische spelletjes te spelen en heel goed wist dat zijn ego zijn gebeeldhouwde lichaam ontgroeide.

Dat ego krijgt helemaal vrij spel als Twins, Junior, Batman & Robin en Terminator Genisys als voorbeelden worden genoemd van geslaagde films waarin hij heeft gespeeld (misschien in termen van opbrengst…). Ik heb ook wel erg veel twijfels over het succes van zijn politieke loopbaan. Collega’s verklaren dat hij wel degelijk veel heeft betekent als gouverneur van Californië. Het wordt allemaal zeer overtuigend gebracht. Maar of dat echt heel eerlijk zo is…?

Hier staat weer tegenover dat hij, verrassend genoeg, persoonlijke tegenslagen niet onbesproken laat. De belangrijkste: die ene affaire met de huishoudster, wat resulteerde in een buitenechtelijk kind. Een monsterlijke fout. Schwarzenegger houdt het onderwerp het liefst buiten de deur, er zijn genoeg mensen pijn gedaan. Maar het maakt deel uit van zijn levensverhaal. Er valt niet aan te ontkomen. En dus rakelt hij zuchtend het moment op dat zijn perfecte leven door zijn vingers glipte.

Stallone ratelde vanaf een zelfgetimmerde zeepkist een monoloog op, zette zich neer als onverslaanbare held die moest knokken voor erkenning. Schwarzenegger durft ook toe te geven dat niet alles wat hij aanraakte in goud veranderde. En hij weet zijn anekdotes meer kleur, smaak en dynamiek te geven.

Of Arnold zich zuiver aan de feiten houdt durf ik niet te zeggen. Wel dat ik veel liever kijk naar het onwaarschijnlijke succesverhaal van de gespierde Schwarzenegger, dan dat ik luister naar het narcistische gelul van de zelfingenomen Stallone.