Als Sly, de documentaire over Sylvester Stallone (“Sly” voor familie en vrienden) iets laat zien, dan is het wel dat Stallone geweldig kan ouwehoeren. Eenmaal op dreef dist hij onophoudelijk anekdotes op over zijn leven en carrière. Twee ouders die elkaar niet konden luchten of zien. Een fysieke vader met harde, losse handjes. Ja, Stallone ziet het allemaal nog helder voor zich. Maar daar wil hij niet te lang bij stilstaan. Want hé, hij heeft toch een succesvolle filmcarrière opgebouwd. Dat begon allemaal toen hij het podium ontdekte. Hij voelde zich daar zo thuis dat hij dacht: dit wil ik altijd blijven doen.

Begrijpelijk. Stallone is een geboren motivator, een spreker die gelooft in alles wat hij zegt en gretig tegeltjeswijsheden uitdeelt. Geef hem een microfoon en de rest gaat vanzelf.

Dat gezegd hebbende valt ook op dat Stallones monoloog, naarmate Sly vordert, veel lucht bevat. Hij praat veel maar zegt weinig.

Daarnaast is hij een selectief verteller. Zo laat hij voor het gemak even achterwege dat hij, vlak voor zijn doorbraak met Rocky, meespeelde in een pornofilm. Zijn stukgelopen huwelijken en de dood van zoonlief Sage worden niet of nauwelijks besproken. Wel dat hij geleerd heeft van gemaakte fouten.

En het wordt nog beter. Ik bedoel, is Rocky nou écht een meesterwerk? Kan The Expendables serieus naast Rocky en Rambo staan? Is First Blood inderdaad de eerste pure actiefilm? De loftuitingen van onder meer Quentin Tarantino en Talia Shire (zij noemt Stallone in alle ernst een poëet…) kan ik evenmin serieus nemen. Kom op zeg. Overdrijven is ook een kunst.

Eigenlijk is Sly een podium waar Stallone ongestoord veren in zijn reet kan douwen. Volstrekt onbeschaamd eist hij zijn plek in de filmgeschiedenis op. Pas helemaal op het einde, na zo’n anderhalf uur geouwehoer, laat Stallone het door hem zelf opgedrongen narratief los en wordt de pijn van de jeugdtrauma’s zichtbaar. Dan valt de façade weg. Voor heel even maakt de in zichzelf gelovende orator plaats voor de gekwetste man die hunkert naar erkenning. Niet te lang. Want hij haat ongelukkige eindes of weinig hoopvolle conclusies.

Stallone zal het ongetwijfeld fantastisch vinden om zonder tegenspraak anderhalf uur vol te lullen. Sly toont hem zo wel als de zelf gecentreerde “artiest” met rotsvast zelfvertrouwen. Iemand met eigen ideeën over hoe film werkt en daar geen millimeter van afwijkt. Het levert een weinig boeiende of diepgaande documentaire op. Veel gelul, weinig inhoud.