Iedereen heeft wel een eigen voorstelling van de hel. Zo ook Francis Lawrence. Toen deze videoclipregisseur (Bad Romance van Lady Gaga) de occulte horrorfilm Constantine mocht draaien, moest hij iets bedenken voor de scènes die zich in de onderwereld afspelen. In plaats van het klassieke hellevuur liet hij zich inspireren door beelden van nucleaire testen. Een wereld die baadt in vies-gele kleuren en is gevuld met nare wezens die zoeken naar verse zielen om hun verrotte tanden in te zetten. De lucht golft, alsof de explosie van de kernbom nog nadreunt.

Het heeft veel weg van een delirium. Lawrence trekt het klassieke verdoemenisconcept een sexy jasje aan, maakt er iets moderns van zonder het originele idee drastisch om te gooien. Constantine is doordrongen van deze stijl. Demonen die onze wereld onveilig maken is zeker niet nieuw, Lawrence geeft het een flinke opfrisbeurt.

Helaas is de inhoud minder.

Kort samengevat, John Constantine (Keanu Reeves) is een detective die voor exorcist speelt. Zijn doel is zoveel mogelijk slachtoffers te verlossen van hun monsters om zo toegang te krijgen tot de hemel. En dan is er nog iets met Gabriel (Tilda Swinton), een tweeling (dubbelrol van Rachel Weisz) en de zoon van Satan. Een onsamenhangende en verwarrende hutspot van vroomse Bijbelfiguren en pittige Duivelskruiden.

Naar het einde toe vroeg ik mij af waar ik in godsnaam naar zat te kijken. Wat er precies gebeurde. De vol met expositie gepropte dialogen moesten houvast bieden, het bleef hard werken om Johns avontuur te volgen. Volgens mij raakte Lawrence het ook een beetje kwijt, want hij zet onbeschaamd engelen en duivels in die voor deus ex machina mogen spelen.

Gelukkig speelt Reeves de hoofdrol. Er is veel geschreven en gezegd over zijn niet altijd even overtuigende spel, hier werkt zijn stoïcijnse voorkomen in zijn voordeel. Als het nodig is komt die intense grimas van hem tevoorschijn of gooit hij er moeiteloos een gortdroge opmerking in. Verder doet hij waar hij het beste in is: meegaan met de stroom, zo minimaal mogelijk reageren op de situaties. En niemand kan zo cool “yeah” grommen als hij.

Ook Lawrences indrukwekkende nachtmerriestijl redt Constantine van een al te grote domper. Naast de prachtige broeibeelden van de hel overgiet hij de sets met gotiek en zien zowel Gabriel als Satan eruit als wezens die je niet graag tegenkomt. Er gaan geruchten over een vervolg. Hopelijk is het verhaal dan net zo stevig als Lawrences visuele stem.