Fall heeft één echt hoogtepunt en dat is de zeshonderd meter lange, roestbruingekleurde toren die ergens in de Mojave woestijn staat. Scott Mann brengt de toren met haarscherpe shots in beeld. Ik krijg er hoogtevrees van, voor durfduivels is het ongetwijfeld een prikkel om naar het topje te klimmen. Durfduivels zoals Becky en Shiloh. Becky moet een trauma overwinnen, Shiloh wil haar YouTube-volgers iets spectaculairs bieden. Dat het beklimmen van de gammele ladders (natúúrlijk zitten de schroefjes los en kreunen de treden bij iedere stap) misschien niet zo slim is komt nauwelijks ter sprake.
Langzaam klimmen de hartsvriendinnen hoger en hoger. De grond wordt kleiner, het uitzicht machtiger, ik durf nauwelijks te kijken. Zeker niet als de twee eindelijk de top hebben bereikt en zich vergapen aan het uitgestrekte panorama. Godallemachtig, dat mensen hier een kick van krijgen. Zelfs in de veilige omgeving van mijn woonkamer krijg ik de kriebels van die misselijkmakende hoogte. Zeshonderd fucking meter…
Maar Fall wil meer voorstellen dan een verzameling van angstaanjagende beelden. Er moet wel iets op het spel staan. En dus laat Mann de ladders in elkaar storten en zet hij Becky en Shiloh zo vast op het topje van de toren. Zonder drinken. Wel met aasgieren in de buurt. Die wachten ongetwijfeld geduldig af tot ze zich op hun eten kunnen storten. Overdag moeten de vriendinnen de ongenadig fel brandende zon verdragen, ’s nachts worden zij geplaagd door het licht van de toren.
Mann put zijn hoofdpersonages uit, laat realiteit en droom door elkaar lopen en de aasgieren dichterbij komen. Wie overleeft de ontberingen? Worden de meisjes gered? Zal het net verkeerd eindigen?
En dan komt Fall met een wending waarvan ik denk “huh?” Ik apprecieer Manns moeite om zijn kleine thriller een slinger te geven, het voegt alleen zo weinig toe aan het verhaal. Waarom gebeurt dit? Hoezo moet het zogenaamde besef zich juist op dat moment openbaren? Ontstaan er zo niet nogal wat plotgaten?
Het lijkt ook het einde te signaleren van Manns inspiratie. Ineens werkt hij haastig naar het melodramatische slot en rond hij af met een drakerig moraal. Misschien had hij heel goed door dat de kunstmatige ingreep nergens op sloeg en wilde hij er snel een punt achter plaatsen.
Fall wankelt maar blijft dankzij de toren nog net overeind staan. Gedurende de film is het een duizelingwekkend hoge gevangenis voor twee sensatiebeluste twintigers. De toren is een plek die ontzag en nederigheid afdwingt. Daar had Mann het bij moeten laten. Iets met don’t fix what ain’t broken.
Je kan mij volgen via Facebook, X, Instagram en Letterboxd.