Jaren geleden, in 2014, vond er een werelwijde hack plaats. Naaktfoto’s van honderden bekende vrouwen lekten op het wereldwijde web. Ik weet zeker dat toen hordes geile pubers prompt achter hun computers zaten om zoveel mogelijk beelden te verzamelen. En al ligt het incident ver achter ons, het is zeker niet vergeten. Eén van de slachtoffers was Jennifer Lawrence. Toen zij tekende voor de botte sekskomedie No Hard Feelings en er zelfs voor uit de kleren ging, gingen er toch wat wenkbrauwen omhoog. Was dit nou zo slim? Wel volgens Lawrence.
Voor haar was het dé manier om te zeggen “iedereen heeft mij al gezien. Dus daar ga ik!” Als het echt therapeutisch werkt, waarom ook niet. Belangrijker, is de film zelf geslaagd?
Lawrence is de vuilbekkende Maddie Barker. Zij moet gauw geld verdienen om haar huis te redden, een advertentie kan de ultieme jackpot opleveren. Twee ouders zoeken naar een jongedame die hun onzekere zoon Percy uit zijn schulp kan trekken. Ieder ander weldenkend mens zou de advertentie schaterlachend naast zich neerleggen. Maddie bijt toe.
No Hard Feelings heeft maar één missie: het zover mogelijk oprekken van de grenzen van smaak, met grappen die vanuit het niets op je afkomen, gelijke een vuist die onverwacht je keel dichtslaat. Bizarre grappen waarvan ik dacht “hoe kom je hier in godsnaam op?” Ik stel mij zo voor dat de schrijvers inspiratie hebben gezocht in geestverruimende middelen. Ik weet niet wat dat over mij zegt, maar dat soort humor kan ik wel waarderen.
Het was helemaal fantastisch geweest als de schrijvers hun grappen op een consequent niveau hadden gehouden (al moet “niveau” relatief worden benaderd). Geslaagde gekkigheid wisselt af met pijnlijk tenenkrommende situaties. En dan heb ik het nog niet gehad over de wrede en manipulatieve personages. Hilarisch hoor, twee helikopter-ouders die kalmpjes tegen hun zoon liegen om zo hun eigen zorgen weg te nemen.
Maar er is nog iets. En dat heeft alles te maken met het uitgangspunt van No Hard Feelings. Een vrouw van begin dertig die een bleue kerel van nog geen twintig jaar verleidt tot seks. Klinkt grappig. Tot je het omdraait. Een volwassen gast die een piepjonge maagd het bed in lult. Is het verhaal van No Hard Feelings anders? Of speelt hier eigenlijk een debieuze kwestie? Denk ik hier te veel over na…?
Heel eerlijk, het is ook meer een typisch geval van “kan dit wel?” dan een breekpunt. No Hard Feelings is een dysfunctionele sekskomedie over dysfunctionele personages. En Lawrence steekt triomfantelijk haar tong uit naar het naaktfoto-incident.
Je kan mij volgen via Facebook, X, Instagram en Letterboxd.