Het is het prachtjaar 2000 als ik met mijn vader Dungeons & Dragons zie in Pathé Tuschinski. Het enige wat ik van de film heb onthouden zijn een onderkoelde Thora Birch, een oververhitte Jeremy Irons en een magiër met blauwe lippen. (Even serieus, stond dat in het script? Was iemand van de make-up in een melige bui? Wiens geniale idee was het om de lippen blauw te maken?) Noch de pers, noch het publiek kon deze abominabele fantasy waarderen en Dungeons & Dragons flopte aan de kassa’s. Drieëntwintig jaar later is het tijd voor de herkansing. Tenminste, zo kijk ik ernaar.  

Dungeons & Dragons: Honor among Thieves was de eerste trailer die ik dit jaar zag. Ik had hem dan ook graag heel snel willen zien, als de opener van dit filmjaar. Ironisch genoeg kruipen wij nu alweer richting 2024. Ach, beter wat later dan nooit, nietwaar?  

De fijn babbelende dief Edgin (Chris Pine op zijn charmantst) trekt er samen met zijn beste vriendin Holga (Michelle Rodriguez, die eens in iets anders verschijnt dan een familiefilm met auto’s), op uit om een eeuwenoud relikwie te vinden waarmee de kwaadaardige koning Forge (Hugh Grant als charismatische manipulator) verslagen kan worden. Daarnaast wil Edgin heel graag zijn dochter Kira in zijn armen sluiten. En als het even kan zijn verloren geliefde Zia uit het dodenrijk halen. Voor de queeste regelt Edgin ook een onzekere magiër en een stille gedaanteverwisselaar.  

Regisseurs John Francis Daley en Jonathan Goldstein hebben gekozen voor een ouderwets spannend avontuur met een humoristische insteek. Terwijl het groepje onder leiding van de altijd optimistische Edgin doden tot leven wekt en vecht met draken, wordt er gortdroog commentaar geleverd op de levensbedreigende situaties.  

Ook erg leuk is hoe best wel pietluttige zaken tot het middelpunt van een scène worden verheven. Grant is een meester in het opblazen van nietszeggende details. Zie het moment waarin hij klaagt over te hete thee. En als de thee dan voor hem af wordt gekoeld is het nog steeds niet goed. Alleen hij kan dat zo lekker brengen met zijn uitgestreken smoel. Bloedirritant en oh zo hilarisch. 

Toch is Dungeons & Dragons: Honor among Thieves geen satire of pure komedie. Niet dat de verfilming van het razend populaire spel nou zo ontzettend diep graaft, het biedt naast de grappen ook spanning. En de personages hebben net genoeg reliëf om een emotionele klik met het publiek te maken. Hoe glad Edgin ook is met zijn mooie praatjes, met zijn onverwoestbare optimisme loodst hij wel zijn gezelschap door de verschillende hindernissen.  

Dungeons & Dragons: Honor among Thieves had kunnen mikken op simpel vermaak. Door net een tikkeltje meer te bieden is het een verrassend leuke avonturenfilm geworden. Een hele verbetering ten opzichte van het echec uit 2000. Niet dat het zo lastig is om beter te presteren dan dat misbaksel, je begrijpt wat ik bedoel. Niemand heeft zijn lippen blauw gestift. Dat scheelt.

Je kan mij volgen via Facebook, Twitter, Instagram en Letterboxd.