Ooit een roze gekleurde Duracell-konijn met veel gevoel voor humor meegemaakt? Haar naam is Kim Karssen. Afgelopen woensdag zag ik haar voorstelling Don’t rain on my paREET op de Parade in Utrecht. Een voorstelling die, aldus de enthousiasmerende spreekstalmeester, door de pers was beloond met vier “ballen”. Ik dacht, waarom ook niet. Meer op goed geluk dan dat ik de spreekstalmeester vertrouwde kocht ik een kaartje voor de show.  

Het was een energieke ervaring.  

Als het startschot heeft geklonken knalt Karssen met zoveel knetterenergie uit de startblokken dat ik denk “hoe gaat zij dat in godsnaam volhouden?” Met heel veel batterijen, vermoed ik.

Op een paar ultrakorte rustpunten na raast zij in dertig minuten door een onafgebroken stroom van anekdotes, observaties, imitaties en improvisaties (er moest even een spin worden afgevoerd) en begeleid zij zichzelf op een kleine synthesizer waaruit heerlijk lullige geluidjes klinken. Relaties, seks, stalkers, “kutcoke” en blote konten op promotieposters, Karssen propt heel erg veel materiaal in het half uur dat Don’t rain on my paREET duurt en wisselt komedie en drama zo snel met elkaar af dat de rauwe realiteit soms pas indaalt als de volgende grap alweer is gemaakt.

En andersom.

Mijn enige bezwaar? Don’t rain on my paREET had nog veel langer mogen duren.

Karssen is een hyperactief multitalent met het aura van de Grote Belofte. Zeker weten dat we nog veel van dit roze gekleurde Duracell-konijn gaan horen.

Het was misschien logischer geweest als ik een foto van Karssens poster had genomen in plaats van het tentje waar zij optrad. De poster is hier te zien (wel even naar benden scrollen).