De bliksem. Dat ene ongrijpbare moment vol explosieve liefdesenergie. Ik heb er nooit echt in geloofd. Tot afgelopen woensdag. Ik zat in een kroegje toen zij plotseling naast mij stond.

Pats.

Boem.

Knetter.

Ik dacht, dus zo voelt het. Dat je gewoon niets meer kan zeggen. Alleen staren. Mijn hoofd ontplofte.

“Je trilt helemaal” zei ze. Voor alle duidelijkheid, ik bewoog geen spier. Maar ik wist exact wat zij bedoelde. Door de blikseminslag stroomde mijn energie zo snel dat het uit mijn huid lekte. En dat pikte zij moeiteloos op.

Wat had ik graag gewild dat dit moment zou uitgroeien tot iets groters. Iets nog mooiers. Maar ik wist dat wij niet synchroon liepen met onze levenservaringen. Nee. Dit zou een mooie herinnering worden. Bedoeld om in een kistje te stoppen en er zo nu en dan naar te kijken.

Het duurde wel even voor ik weer helemaal was afgekoeld. Maar wat ben ik blij dat ik ben geraakt.